Καλώς ήρθατε στην εποχή των αντικαταθλιπτικών. Καλώς ήρθατε στην εποχή της δειλίας, της λιποταξίας, και της φυγής. Ζήτω Το Xanax. Ευχαριστούμε τις φαρμακευτικές, που μας έχουν δώσει τον τρόπο να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα προσωρινά, και να αποφεύγουμε την πραγματική θεραπεία. Αλλά εδώ δεν φταίνε οι φαρμακευτικές εταιρείες. Τα αντικαταθλιπτικά έχουν βγει για συγκεκριμένες περιπτώσεις που δεν γίνεται αλλιώς. Το φταίξιμο είναι αποκλειστικά δικό μας, που βρήκαμε την ευκαιρία να το δούμε σαν λύση, στην αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις.
Εν τω μεταξύ εδώ Συμβαίνει το εξής: Ένα αντικαταθλιπτικό δεν θα σε θεραπεύσει, όπως δεν θα σε θεραπεύσει μία ασπιρίνη που θα σου ρίξει προσωρινά τον πυρετό όταν έχεις αρρωστήσει. Καταπραΰνει μόνο τα συμπτώματα. Η ασθένεια παραμένει. Όσο παίρνεις αντικαταθλιπτικά όμως, συμβαίνει το εξής: Αφήνεις μεν την ασθένεια να παραμένει που δεν το θες αυτό, αλλά εκπαιδεύεις συγχρόνως και το μυαλό σου να μην αντιμετωπίζει καταστάσεις, όπου χειροτερεύει η κατάσταση και αποκτάς εντέλει ένα πνεύμα λιποτάκτη, ένα πνεύμα αδύναμο, φορώντας του 1 ωραίο κολάρο, που το καθιστάς εσύ ο ίδιος έτοιμο να υποταχθεί σαν κατοικίδιο, σε οποιοδήποτε δυνατότερο πνεύμα θελήσει να το οδηγήσει και να το κατευθύνει.
Και καταλήγεις να έχεις εκπαιδευτεί πλέον να καταφεύγεις σε αντικαταθλιπτικά, ακόμα και για τις πιο ελαφριές δυσάρεστες καταστάσεις. Διαφώνησα με έναν συνάδελφο και πάω και παίρνω μία χούφτα αντικαταθλιπτικά. Μου την είπε το αφεντικό μου, και πάω και παίρνω μία χούφτα αντικαταθλιπτικά. Μάλωσα με το ταίρι μου, και πάω και παίρνω μία χούφτα αντικαταθλιπτικά. Πω πω άγχος άγχος. Με απέλυσαν από τη δουλειά μου. Πού είναι τα αντικαταθλιπτικά μου;
Και δηλαδή τώρα τι; Βρήκες δουλειά με τα αντικαταθλιπτικά ας πούμε; Σου λύθηκε το πρόβλημα αυτό; Τα βρήκες με το ταίρι σου; Αγαπήθηκες με το συνάδελφό σου ή σε είδε καλύτερα το αφεντικό σου; Λύθηκε δηλαδή το θέμα; Γιατί ποιος είναι ο σκοπός εν τέλει; Δεν είναι να λυθεί το θέμα; Αυτό δεν θες; Και πώς θα λυθεί; Με το να αποφεύγεις να το λύσεις; Μόνο ενεργώντας και δρώντας ανάλογα λύνεται κάθε θέμα. Με τα αντικαταθλιπτικά δεν καταπραΰνεται ψευδώς μόνο ένα γεγονός μέσα μας, (γιατί μόνο μέσα μας καταπραΰνεται, προσωρινά. Η κατάσταση δεν αλλάζει), αλλά καταπραΰνεται συγχρόνως και η διάθεσή μας να δράσουμε για να πετύχουμε το πρέπον αποτέλεσμα το οποίο είναι η μόνη θεραπεία και η λύση. Γιατί η ερώτηση μου είναι τελικά η εξής: Τι θέλουμε εν τέλει; θέλουμε να λυθεί το πρόβλημα, ή θέλουμε να υπάρχει μόνιμα και απλά να μην νιώθουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα που μας προκαλεί για ελάχιστο χρονικό διάστημα ; Τι;
Καταλαβαίνεις τη ζημιά που συμβαίνει με αυτό το θέμα; δεν θέλω να στην αναλύσω. Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει.
Δυστυχώς από μικροί έχουμε μάθει να ζούμε με υποκατάστατα. Ακόμα και ένας φίλος ή μία φίλη, μπορεί να γίνει υποκατάστατο στα αρνητικά γεγονότα που μας συμβαίνουν. Αντί να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση και να πάρουμε την ευθύνη στα χέρια μας, πάμε στον φίλο ή στην φίλη και γκρινιάζουμε, μόνο και μόνο για να τα βγάλουμε από μέσα μας! Δημιουργούμε μία ψευδή ψυχοθεραπεία δηλαδή. Η οποία φυσικά, τρέφει αυτή την άσχημη κατάσταση ακόμα περισσότερο, εφόσον γκρινιάζουμε και ασχολούμαστε αρνητικά με αυτήν. Στην πραγματικότητα, δεν θέλουμε να λυθεί το πρόβλημα, αλλά να γκρινιάξουμε. Γιατί αν θέλαμε να λυθεί το πρόβλημα, θα κάναμε και τα απαραίτητα βήματα να το λύσουμε, και δεν θα χάναμε χρόνο σε μάταιες γκρίνιες, οι οποίες απομακρύνουν τη διάθεση για δράση.
Εν τέλει με αυτό τον τρόπο, μαθαίνω να μην είμαι μαχητής αλλά λιποτάκτης. Να μη θεραπεύω την πραγματική ασθένεια, αλλά απλά να καταπραΰνω προσωρινά τα συμπτώματα, και να θέλω μετά όλο και πιο πολλά αντικαταθλιπτικά, καθότι γίνονται πλέον η καθημερινότητα μου. Μαθαίνω να ποτίζω και να περιποιούμαι μόνο το δέντρο της μιζέριας, αφήνοντας το δέντρο της ευφροσύνης και της ευτυχίας να ξεραθεί. Γιατί συνηθίζω να λέω πως ο τρόπος που θα συμβαίνουν τα πράγματα στη ζωή μας και θα επέρχεται και το ανάλογο αποτέλεσμα, είναι σαν δύο δέντρα. Σε κάθε περίσταση ξεχωριστά αλλά και στην ολότητά της ζωής, έχουμε να περιποιηθούμε, να αναπτύξουμε, και να πάρουμε καρπό από δύο διαφορετικά δέντρα. Το ένα είναι το δέντρο της Χαράς, της πίστης, της θετικότητας, της απόφασης, της δράσης, και κάθε καλής αντίληψης και εσωτερικής κινητοποίησης προς κάθε τι καλό, εξελίξιμο, και πετυχημένο. Είναι το δέντρο που αναπτύσσεται ο ήρωας μέσα μας, και θα μας φέρει εξάπαντος το καλύτερο αποτέλεσμα.
Το άλλο δέντρο, είναι το δέντρο της θλίψης, της Γκρίνιας, της μιζέριας, της απογοήτευσης, της απελπισίας, της αρνητικότητας, της οπισθοδρόμησης, της δειλίας και της λιποταξίας. Είναι το δέντρο που αναπτύσσεται ο λιποτάκτης μέσα μας, και θα μας φέρει εξάπαντος το χειρότερο αποτέλεσμα.
Δουλειά μας είναι να ποτίσουμε και να περιποιηθούμε κάποιο από αυτά τα δέντρα. Έχουμε όμως έναν περιορισμό: Δεν μπορούμε να ποτίζουμε και τα δύο δέντρα μαζί. Δεν γίνεται έτσι δεν είναι; Πρέπει να επιλέξουμε ποιο από τα δύο δέντρα θα ποτίζουμε και θα περιποιούμαστε. Όποιο δέντρο λοιπόν επιλέξουμε να περιποιηθούμε και να ποτίζουμε, από αυτό εντέλει θα πάρουμε τον καρπό του όταν αναπτυχθεί. Το άλλο δέντρο απλά θα ξεραθεί και θα σβήσει. Και η επιλογή για το πιο δέντρο θα ποτίσουμε, είναι καθαρά στο δικό μας και μόνο χέρι. Κανένας δεν μπορεί να μας υποδείξει ούτε να μας επιβάλει και να μας καθορίσει ποιο δέντρο θα ποτίσουμε και θα αναπτύξουμε. Κανένας δεν έχει την εξουσία αυτή εκτός από μας. Και πρέπει να το καταλάβουμε αυτό. Ο καρπός και το αποτέλεσμα που έχω στη ζωή μου, επέρχεται αποκλειστικά και μόνο από μένα. Κανένας δεν μου επέβαλε ποιο δέντρο να αναπτύξω. Ακόμα και να περάσω από συνεχείς αρνητικές και αποτυχημένες καταστάσεις, είναι αποκλειστικά και μόνο στο χέρι μου να τις διαχειριστώ. Είτε να με ρίξουν και να έχω μία μόνιμη δειλία, λιποταξία, γκρίνια και απογοήτευση, είτε να μου δώσουν τη σπίθα να ανάψει μία βόμβα μέσα μου, που θα με κινητοποιεί να αλλάξω κατεύθυνση, να τιναχτώ πάνω, να δράσω, και να φέρω εγώ ο ίδιος το καλό αποτέλεσμα. Γιατί κανένας δεν είναι ολοκληρωτικά υπεύθυνος για όσα του έχουν συμβεί. Είναι όμως ολοκληρωτικά υπεύθυνος να τα αλλάξει, και κανείς δεν μπορεί να το κάνει αντί για αυτόν. Δεν φταίνε ούτε οι γονείς, ούτε ο άντρας, ούτε η γυναίκα, ούτε το αφεντικό, ούτε ο κακός συνάδελφος. Μα δεν είδες τι μου έκανε αυτός και που έφτασα; τι φταίω εγώ; Φταις αποκλειστικά και μόνο εσύ, γιατί το επέτρεψες να συμβεί. Τίποτα δεν μπορεί να σου κάνει και να σου επιβάλει κανείς, εάν δεν του το επιτρέψεις. Εάν του το επιτρέψεις, ποτίζεις το δέντρο της μιζέριας που είπαμε παραπάνω. Ακόμα και να υπάρχουν καταστάσεις που να σου δίνουν ελαφρυντικά, πάλι δεν δικαιολογείσαι, γιατί έχεις όλη την εξουσία να το αλλάξεις. Εάν δεν το αλλάζεις, θες και δεν το αλλάζεις. Η επιλογή είναι στο χέρι σου και κανένας δεν μπορεί να επιλέξει αντί για σένα. Στην πραγματικότητα, έχουμε αυτό που όντως επιθυμούμε τελικά. Αν επιθυμούσαμε κάτι άλλο, θα κάναμε τα βήματα που χρειάζεται για να το αποκτήσουμε. Ότι επιθυμούμε, αυτό και έχουμε. Και πρέπει να το καταλάβουμε αυτό.
Έχουμε 1000 δίκαιους λόγους να δικαιολογηθούμε ώστε να μην το κάνουμε (γιατί αυτό σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση η λέξη δικαιολογία: δίκαιος λόγος), αλλά ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα; Ή θα έχουμε λοιπόν δικαιολογίες, ή θα έχουμε αποτέλεσμα! Εδώ πρέπει να διαλέγουμε τι θέλουμε πραγματικά.
Τι είναι όμως αυτό που καθορίζει ποιο δέντρο επιλέγουμε να ποτίσουμε, και γιατί επιλέγουμε να ποτίζουμε το δέντρο της μιζέριας.
Όλα είναι θέμα του πως έχουμε εκπαιδεύσει εμείς οι ίδιοι τον εγκέφαλό μας να σκέφτεται και να βλέπει τα πράγματα. Εμείς οι ίδιοι, οι οποίοι επιτρέπουμε τις καταστάσεις να μας καταβάλλουν.
Και εδώ υπάρχει ένα παράδοξο. Όταν επί χρόνια σκέφτομαι και ζω σε μία μόνιμη μιζέρια και κατήφεια, παρατηρείται να επιμένω να μένω και να τρέφω αυτήν, παρόλο που δεν μου αρέσει και ομολογώ ότι δεν είμαι καλά και θέλω να αλλάξω. Η ερώτηση είναι: Δεν κουράστηκα; πώς πείστηκα πώς η ζωή είναι μόνο έτσι; Εφόσον έχουμε τόση πληροφορία επιτυχιών γύρω μας, από ανθρώπους που είναι ίδιας κατασκευής με μας, πώς είναι δυνατόν να μην επιλέγω να βγω από αυτή την κατάσταση αφού βλέπω πως υπάρχει και το άλλο μέρος; Το πετυχημένο, το χαρούμενο;
Εδώ και πολλά χρόνια λέω κάτι, το οποίο τελευταία είδα ότι το έχει πει ο Μάρκος Αυρήλιος πριν 2.000 χρόνια. Είπε λοιπόν αυτός ο τύπος, πως εάν μπορεί να κάνει κάτι ο οποιοσδήποτε, μπορεί να το κάνει ο καθένας. Εγώ συνηθίζω πάντα να λέω, πως: Εάν έχει κάνει, και έχει πετύχει κάτι έστω και ένας μόνο άνθρωπος επάνω στη γη, άρα μπορώ και εγώ και μπορούμε και όλοι. Όλοι! Αφού από τα ίδια υλικά είμαστε κατασκευασμένοι. Που υπήρξε διαφορά στο να μπορέσει ο ένας να το κάνει και οι υπόλοιποι να μην μπορούν; Μόνο στο περιεχόμενο του μυαλού. Γιατί η κατασκευή του μυαλού είναι η ίδια σε όλους μας. Το δοχείο είναι το ίδιο. Το περιεχόμενο που επιλέγω να το γεμίσω αλλάζει μόνο!
Σήκω Λοιπόν πάνω και στάσου στα πόδια σου σαν άνθρωπος! Κοίτα κατά πρόσωπο τις καταστάσεις και αντιμετώπισε τις. Όπως έκαναν οι παλιοί. Τότε που δεν υπήρχαν αντικαταθλιπτικά. Φαντάζεσαι τον Λεωνίδα της Σπάρτης, το Μιλτιάδη στο Μαραθώνα, το Θεμιστοκλή στη Σαλαμίνα τους ήρωες του 21 και της νεότερης ιστορίας να μάθαιναν πώς έρχονται οι εχθροί να καταλάβουν τη χώρα, και αντί να πάνε να τους αντιμετωπίσουν, να έπαιρναν μία χούφτα αντικαταθλιπτικά κλαίγοντας και γκρινιάζοντας; Μιμήσου λοιπόν το δρόμο, την μέθοδο, την πορεία και τον τρόπο σκέψης των ηρωικών προγόνων που έγραψαν ιστορία, και εξαιτίας τους είμαστε εμείς ελεύθεροι σήμερα να παίρνουμε αντικαταθλιπτικά, και φύγε από τη δουλία, φύγε από τη λιποταξία και την προδοσία (ως προς την ανθρώπινη κατασκευή προδοσία), και μην παίρνεις το παράδειγμα του Εφιάλτη ή των προδοτών της ιστορίας μας, που τόσο πολύ δεν σου αρέσει όταν το ακούς. Σήκω όρθιος και αντιμετώπισε την κατάσταση κατά πρόσωπο, όπως σε προστάζει φυσική σου κατασκευή! Γιατί πάλι θα σου ξαναπώ όπως έχω πει πολλές φορές, πως η λέξη άνθρωπος δεν είναι τυχαία. Βγαίνει από το “Άνω θρώσκω ώπωπα”. Το οποίο σημαίνει αυτός που αναπηδά, κοιτάει ψηλά, και προχωράει μπροστά. Γιατί να πας κόντρα στη φύση σου; Τι σε εμποδίζει, και τι σε διακρίνει και σε ξεχωρίζει από τους άλλους ίδιους με σένα ανθρώπους που πέτυχαν και άλλαξαν τη ζωή τους; Άρχισε λοιπόν να μπλοκάρεις αυτές τις αυτόματες σκέψεις που ανεβαίνουν στο νου σου και σου δημιουργούν μία μίζερη πραγματικότητα, και κάνε ένα format στον εγκέφαλό σου, εγκαθιστώντας μέσα του το γνήσιο και εγγυημένο λογισμικό που σε έχει εφοδιάσει ο κατασκευαστής. Το λογισμικό της εξέλιξης, της προόδου, και της επιτυχίας. Γι’ αυτό έχεις φτιαχτεί!
Καραμανέας Ιωακείμ
- Diploma in Health Studies
- Certification in Human Health
- Certification in Diet & Nutrition/Healthy Living
- Certification in Physical Education-Fitness Training Principles & Methods
- Specialization in Workout & Training Apps
- Personal development coach
- Συγγραφέας 21 βιβλίων διατροφολογίας, προπονητικής και ψυχολογίας