Μην προσκολληθείς στην επιθυμία σου!

Σε όλους τους ανθρώπους, αρέσει και μάλιστα ακόμα και υποσυνείδητα, να κατέχουν και να αισθάνονται κάτι σαν δικό τους! Είτε υλικό, είτε ιδέα, είτε ακόμα και μια σχέση!

Όμως… όταν θέλω και επιθυμώ κάτι, πρέπει να προσέχω το πνεύμα που έχω την ώρα της σκέψης και της δράσης που κάνω για να το αποκτήσω.

Άλλη είναι η έννοια του δρω και κινητοποιούμαι “για” κάτι, και άλλη είναι η έννοια του “παλεύω κάτι”…

Εάν παλεύω να μην μου έρθει κάτι κακό ή παλεύω για να μου έρθει κάτι καλό αλλά με μία αρνητική αγωνία και μία αρνητική ανησυχία, δηλαδή με μία αδημονία που συνοδεύεται φόβο αμφιβολίας, φόβο αποτυχίας, φόβο μήπως και δεν το έχω στη ζωή μου και από σφίξιμο καρδιάς, χωρίς να έχω πραγματικά την αίσθηση της ελευθερίας και της απεξάρτησης από αυτό, αυτή είναι μία πάλη που την έχω χάσει ήδη. Η επιθυμία μου, φεύγει μακριά μου!

Γιατί ότι παλεύεις με αυτό τον τρόπο, αυτό αντιστέκεται πάντα!

Σε ότι επιτίθεσαι, αντεπιτίθεται!

Είναι σαν την κινούμενη άμμο. Όσο πιο πολύ χτυπιέμαι και παλεύω για να βγω από αυτήν, τόσο πιο εύκολα και γρήγορα βουλιάζω σε αυτήν.

Μόνο αν μεγεθύνω, ανοιχτώ και απλώσω την επιφάνεια μου ξαπλώνοντας ήρεμα πάνω σε αυτή, μόνο τότε σταματάω να βουλιάζω!

Μόνο λοιπόν αν μεγεθύνω την επιφάνεια της υπόστασης μου και της αξίας μου μένοντας ήρεμος χωρίς αρνητική ανησυχία, μόνο τότε παύω να βουλιάζω στην αρνητικότητα και στην αποτυχία!

Και η ηρεμία, υπάρχει μόνο όταν αισθάνομαι και πιστεύω πραγματικά στην αξία της υπόστασής μου, και είμαι σίγουρος για την έκβαση. Όταν δηλαδή νοιώθω σιγουριά και ασφάλεια.

Και όσο υποτάσσομαι στις σκέψεις του νου μου, τόσο παύει η ηρεμία και θρέφεται η ταραχή μέσα μου. Και αυτό, επιτυγχάνεται μόνο αν επιστρέφω απαλά στο παρόν και στο τώρα, που τίποτα από ότι φοβάμαι δεν υπάρχει πραγματικά.

Επειδή ο νους, τρέφεται μόνο από το παρελθόν και το μέλλον.

Στο παρών, παθαίνει ασιτία!

Το σύμπαν το ίδιο αλλά και ο μικρόκοσμος μέσα μας σε υποατομικό επίπεδο, μας διδάσκει αυτό το μεγάλο μάθημα.

Ότι όσο πιο μεγάλο είναι ένα σώμα στο σύμπαν, τόση μεγαλύτερη βαρύτητα ασκεί σε μικρότερης μάζας σώματα.

Οι πλανήτες ελκύουν δορυφόρους. Και τα άστρα, ελκύουν και τους πλανήτες και τους δορυφόρους τους μαζί!

Το θέμα είναι τι είδος σώμα θέλω να είμαι.

Εδώ έρχεται να δώσει την απάντηση, ο νόμος της “μη προσκόλλησης”!

Τι λέει αυτός ο νόμος;

Θέλω κάτι, επιθυμώ κάτι, χωρίς να εξαρτώμαι από αυτό.

Με την ελευθερία, ότι η ευτυχία μου και η αξία μου, δεν εξαρτάται από αυτό.

Χωρίς να του δώσω το θρόνο της ζωής μου να κάτσει αντί για μένα και να πάρει τη θέση μου.

Χωρίς να υποκλίνομαι μπροστά του. Χωρίς να είμαι δούλος της επιθυμίας μου, αφήνοντας την να μου καθορίσει την ευτυχία και τη χαρά!

Μόνο οι δειλοί, οι ανυπόστατοι και οι δούλοι το κάνουν αυτό.

Η ύπαρξή μου φτιάχτηκε με τα καλύτερα και ανώτερα υλικά. Φτιάχτηκε με θεϊκά υλικά και είναι ανώτερη, από καθετί άλλο το οποίο είναι φτιαγμένο από υποδεέστερα υλικά.

Σε οτιδήποτε δίνω αξία μεγαλύτερη από μένα, πάντα θα με εξουσιάζει και πάντα θα μου κατατρώει όλη μου την πολύτιμη ενέργεια. Είτε κατάσταση, είτε κάτι υλικό, είτε άνθρωπος.

Ναι! Δίνω ενέργεια, και τα δίνω όλα για το στόχο μου, αποβλέποντας όμως στην αξία ΜΟΥ και όχι στην αξία του στόχου προς εμένα. Με το πνέυμα του κυρίαρχου!

Νιώθοντας, ότι επειδή το αξίζω, είναι άξιο να το κατέχω.

Με την αίσθηση πως οτιδήποτε θέλω, εγώ θα προσδιορίσω, και εγώ θα κρίνω αν είναι άξιο αυτό να καθίσει δίπλα μου και αν είναι άξιο αυτό να το έχω στη ζωή μου. Και όχι αν είμαι άξιος εγώ να το έχω.

Και αν θέλω να δώσω αξία σε κάτι ή κάποιον, είναι γιατί εγώ από ανώτερη θέση, θέλω να του επιτρέψω να έχει αξία σαν κάτι το πολύτιμο, επειδή κατέχει μία ιδιότητα που κατά την γνώμη μου αξίζει να του τη δώσω. Δηλαδή να του τη χαρίσω… και όχι να του την παραχωρήσω δίνοντάς του τη θέση μου.

Όπως ο βασιλιάς κάνει στους ιππότες που τιμάει, και στη βασίλισσα του!

Έχει τη βασίλισσα του ψηλά, την υπολογίζει σαν το πιο πολύτιμο στη ζωή του, αλλά δεν παύει να είναι αυτός ο βασιλιάς!

Τα πάντα, έγιναν μόνο για να μας υπηρετούν και να μας προσθέσουν απόλαυση και ευχαρίστηση στη ζωή μας. Και όχι για να γίνουμε δούλοι τους!

Υπάρχει κάτοχος που είναι κυρίαρχος άρχοντας, και κάτοχος που είναι δούλος που κυριαρχείται!

Αυτός που κατέχει και είναι ελεύθερος και απεξαρτημένος από αυτό που κατέχει, είναι πραγματικά Κυρίαρχος και απολαμβάνει πραγματικά αυτό που κατέχει!

Αυτός που κατέχει αλλά είναι προσκολλημένος και εξαρτημένος από αυτό που κατέχει, είναι δούλος! Και η δουλία είναι δυστυχία!

Δεν κατέχει το απόκτημα του, αλλά αυτό κατέχει αυτόν!

Και οι δύο, έχουν στην κατοχή τους κάτι… Ο ένας όμως απολαμβάνει και ο άλλος ζει με φόβο και φθείρεται, έχοντας χάσει εντελώς την αξία της υπόστασής του και την προσωπικότητά του.

Ποιος από τους δύο λοιπόν κατέχει πραγματικά και ποιος κατέχεται;

Και ποιος πέτυχε να ελκύσει τις επιθυμίες του και να τις κάνει υπηρέτες του και όχι να τον ελκύσουν οι επιθυμίες του και να τον κάνουν υπηρέτη τους;

Και ποιος πέτυχε εντέλει το στόχο του πραγματικά;

Ποιος είναι δηλαδή αυτός που πέτυχε να πάρει και να κερδίσει από το στόχο του αυτό που περίμενε από αυτόν το στόχο; Αυτό που απέβλεπε ότι θα κερδίσει έχοντας αυτό το στόχο;

Επειδή στην πραγματικότητα, όλοι θέλουμε κάτι για να μας ικανοποιήσει κάτι εσωτερικό. Να μας δώσει μία χαρά και ικανοποίηση, σαν έξτρα στολίδι στη ζωή μας.

Αν μας το ικανοποιήσει τότε πετύχαμε. Αν όμως καταφέρει και κυριαρχήσει πάνω μας και μας στεναχωρεί, και αντί να το κατέχουμε μας κάνει πλήρη κατοχή, τότε αποτύχαμε.

Και τσάμπα αγωνιστήκαμε, και τσάμπα ανησυχήσαμε, και τσάμπα παλέψαμε.

Και αυτό ισχύει παντού! Από υλικά αποκτήματα, μέχρι ερωτικές σχέσεις!