Σίγουρα έχεις ακούσει πως όλοι μας έχουμε το εσωτερικό παιδάκι μας μέσα μας, έτσι όπως ήμασταν μικρά. Και ισχύει!
Και τελικά, από τα τόσα δικά μας ή και ξένα παιδάκια, ή ακόμα και ανάμεσα σε πολλούς ενήλικες, είναι το μόνο που παραμελούμε!
Και πως το παραμελούμε;
Πολύ απλά, δεν ακούμε τη φωνή του! Μία φωνή που μας φωνάζει κάθε μέρα! Μία φωνή που έχει τις δικές της απαιτήσεις! Τα δικά της θέλω!
Την οποία παραμελούμε και τη θυσιάζουμε στο βωμό της γνώμης όλων των υπολοίπων, εκτός από αυτή τη φωνή, που είναι η δική μας φωνή!
Μια φωνή που χρειάζεται άμεση προσοχή και άμεση περίθαλψη!
Και με αυτό τον τρόπο, δικαιώνουμε εν τέλει και γινόμαστε όμοιοι με αυτούς που θεωρούσαμε κακούς όταν ήμασταν παιδιά, επειδή μας πίεζαν ή δεν μας έδιναν αυτό που θέλαμε.
Γινόμαστε όμοιοι, συμπεριφερόμενοι με τον ίδιο τρόπο στο παιδάκι μας μέσα μας, ενώ σε κάποιον φίλο μας, στο σύντροφο μας ή και στο παιδί που έχουμε γεννήσει δεν θα το κάναμε ποτέ!
Και έτσι δικαιώνουμε τους «κακούς» για άλλη μια φορά στη ζωή μας!
Άλλη μία «κλωτσιά στη μούρη» στο παιδάκι μέσα μας!
Και το παιδάκι αυτό είμαστε εμείς και είναι ο καλύτερος σύντροφός μας… μαζί γεννηθήκαμε, μαζί βαδίζουμε, μαζί περνάμε τα δύσκολα και τα ευχάριστα και μαζί θα φύγουμε μία μέρα!
Και ξέρεις… όταν μιλάμε για το παιδάκι μέσα μας, εννοούμε το αρχικό, πρώτο παιδάκι, το νεογέννητο στην πλήρη αγνή μορφή του, στην πλήρη φωτεινή μορφή του, το οποίο δεν έχει μολυνθεί άρα δεν έχει ανάγκη τίποτα, παρά μόνο για δύο πράγματα. Να είναι χαρούμενο και ανέμελο.
Το παιδάκι αυτό σε αυτή του την αγνή μορφή, δεν έχει ανάγκη να συμβεί κάτι και να γίνει κάτι για να είναι χαρούμενο όπως θέλει ένας μολυσμένος από το κοινωνικό σύστημα ενήλικας να γίνει για να νιώσει χαρούμενος.
Και εμείς του επιβάλουμε να θέλει πράγματα που δεν κατανοεί και δεν τα χρειάζεται. Γιατί η ηλικία του παιδιού μας μέσα μας, είναι πάντοτε αυτή η μικρή η αγνή.
«Βρωμόπαιδο, εάν δεν πάρω αυτό το αμάξι ή αυτό το σπίτι δεν έχεις δικαίωμα να είσαι χαρούμενο.»
«Εάν δεν χάσω 20 κιλά δεν έχεις δικαίωμα να είσαι χαρούμενο.»
«Εάν δεν παντρευτώ, και δεν κάνω και παιδιά δεν έχεις δικαίωμα να είσαι χαρούμενο.»
«Εάν χωρίσω από τη σχέση μου, δεν έχεις το δικαίωμα να είσαι χαρούμενο!»
Και το καταδικάζουμε να είναι μόνιμα στεναχωρημένο γιατί δεν έχει κατανοήσει το λόγο που πρέπει να αποκτήσει αυτά τα πράγματα.
Μα η γνώμη αυτή που θέλουμε να του επιβάλλουμε, είναι μολυσμένη από μολυσμένο ενήλικα, που έφυγε από την αγνότητα. Είναι εντελώς ανόητη. Το παιδάκι μέσα μας που είναι αγνό και καθαρό και λαμβάνει μηνύματα καλύτερα, ξέρει πολύ καλά τι χρειαζόμαστε πραγματικά για να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι… αλλά ποιος το αφήνει να ακουστεί;
Νομίζουμε ότι μεγαλώσαμε και ξέρουμε τα πάντα και ότι είμαστε σοφοί. Και στην πραγματικότητα είμαστε ανόητοι εντελώς.
Δεν ξέρουμε ούτε τι θέλουμε, ούτε γιατί το θέλουμε, ούτε γιατί κάνουμε ότι κάνουμε, ούτε γιατί η γνώμη και η άποψή μας είναι καλύτερες από κάποιου άλλου.
Αντί να είμαστε πιο σοφοί μεγαλώνοντας, αφηνόμαστε να μολυνόμαστε με το κοινωνικό σύστημα και τις απαιτήσεις του και γινόμαστε όλο και πιο ανόητοι.
Κρυβόμαστε πίσω από σίδερα, λαμαρίνες, ρόδες από λάστιχο, μόδες, τοίχους, χώματα, τούβλα, ερωτικές σχέσεις, φιλίες, φατρίες (οικογενειακοί δεσμοί και ομάδες), χρωματιστά χαρτιά που λέγονται χρήματα, μπας και επιβεβαιωθούμε, μπας και αποκτήσουμε λίγο προσωπικότητα και βρούμε λίγη χαρά. Και όταν πάψει η επήρεια του ενθουσιασμού, γινόμαστε το ίδιο και χειρότερα. Γιατί δεν είναι αυτό που θα μας δώσει χαρά εν τέλει.
Αλλά εμείς δεν το ξέρουμε! Το ξέρει όμως το παιδάκι μέσα μας!
Και έτσι υποβιβάζουμε την αξία και την υπόστασή μας.
Και ξέρεις κάτι ρε πουλάκι μου; Το παιδάκι αυτό είναι το μόνο που δεν μας πείραξε ποτέ και δεν μας έβλαψε ποτέ! Εμείς όμως οι ίδιοι το βλάπτουμε και το βάζουμε πίσω, για να περιθάλψουμε ξένα προς εμάς άτομα που μας βλάπτουν!!!! Για να ικανοποιήσουν εκείνοι το δικό τους παιδί μέσα τους!!!!
Μας τιμωρούν οι άλλοι και εμείς τα βάζουμε με μας και με το παιδί μέσα μας, που θέλει μόνο το καλό μας!
Και μας φωνάζει βοήθεια, μας φωνάζει την αλήθεια που χάσαμε, αλλά δεν του δίνουμε σημασία! Κάθε μέρα μας φωνάζει!
Γιατί θέλει να ζήσει μία χαρούμενη ζωή χωρίς να έχει ανάγκη τίποτα, και εμείς το περιορίζουμε και του δίνουμε εντολή να κάτσει στα αυγά του και να νιώθει χαρούμενο, μόνο όταν συμβεί κάτι, ένα γεγονός ή κάτι άλλο.
«Σκάσε παλιόπαιδο!»
Και του κόβουμε το δικαίωμα να ζήσει μόνιμα χαρούμενο!
Θα το έκανες ποτέ στο παιδί που γέννησες αυτό, παρόλο που είσαι πάλι ενήλικας και παρόλο που έχεις την ίδια μολυσμένη άποψη; Δεν νομίζω…
Και ξέρεις γιατί δεν θα το έκανες;
Επειδή το παιδί που γέννησες, σου βγάζει την τρυφερότητα που στην πραγματικότητα θες να δώσεις στο δικό σου εσωτερικό παιδί που σου φωνάζει.
Και ακούς και νιώθεις μέσα σου μεν μια φωνή να θέλει τρυφερότητα, αλλά δεν πάει ο νους σου ότι είναι το εσωτερικό σου παιδί, γιατί δεν το βλέπεις μπροστά σου. Είναι αόρατο στα μάτια σου. Δεν ξέρεις καν ότι υπάρχει!
Δεν το ακούς και πας και εκδηλώνεις αυτή την τρυφερότητα στο παιδί σου που το βλέπεις μπροστά στα μάτια σου, γιατί σου λείπει η τρυφερότητα «από σένα προς εσένα» και στο δικό σου εσωτερικό παιδί.
Το ίδιο συμβαίνει και το ίδιο κάνεις και με το σύντροφό σου! Αν δεν έχεις γεννήσει παιδί, βγάζεις εκεί την τρυφερότητα σου!
Αλλά το εσωτερικό σου παιδί, ψάχνει και ζητάει τρυφερότητα από σένα μόνο για να νιώσει ικανοποιημένο! Όχι από άλλους! Γιατί μπορεί να έχεις από άλλους κάποια τρυφερότητα, αλλά δεν είναι αυτή που ζητάς.
Στην πραγματικότητα ζητάς να «σου δώσεις» τη δική «σου» τρυφερότητα και μόνο από σένα.
Και έτσι μπερδεύεσαι, μη κατανοώντας που και ποιος ζητάει τρυφερότητα και σπέρνεις πάντα σε λάθος, άγονο και σάπιο έδαφος, που δεν φυτρώνει τίποτα.
Ενώ έχεις εσένα! Το πιο εύφορο έδαφος να φυτρώσει τα πάντα πλούσια, και να σου δώσει πολύτιμο καρπό!
Αν λοιπόν δυναμώσει και ικανοποιηθεί αυτό το παιδάκι μέσα σου, ετοιμάσου να ζήσεις μία άλλη ζωή και μία άλλη πραγματικότητα, που δεν την έχεις καν φανταστεί!