Η νοοτροπία της κατάκτησης κάποιων στόχων και όχι οι ίδιοι οι στόχοι ή η δυσκολία των στόχων είναι αυτό που θα ξεχωρίσει σίγουρα και πραγματικά, αυτούς που θέλουν, με αυτούς που δεν θέλουν!
Μόνο η νοοτροπία!!!…
Το να θέλω κάποιον στόχο, είναι μία κατάσταση που δεν μπορείς να την περάσεις στο αόριστο. Χρειάζεται να ασχοληθείς με έναν έξυπνο σχεδιασμό.
Επειδή οτιδήποτε μέσα μας βρίσκεται στο «αόριστο», ο εγκέφαλός μας δεν του δίνει ποτέ μα ποτέ προτεραιότητα. Γιατί εντοπίζει ότι δεν είναι επείγον.
Ο εγκέφαλος μας από τη φύση του ιεραρχεί τις καταστάσεις και τα θέλω μας, σύμφωνα με την αίσθηση του επείγοντος που λαμβάνει συναισθηματικά από μας.
Εάν αναγνωρίσει ότι η εντολή που δίνουμε δεν είναι επείγουσα, την περνάει στο συρτάρι της αστοχίας. Δεν θα επιτευχθεί ποτέ, αλλά ούτε και θα ξεκινήσει ποτέ!
Έχει να ασχοληθεί με πιο επείγοντα θέματα που αισθάνεται ότι του δίνουμε να ασχοληθεί. Επειδή η εντολή με το τι να ασχοληθεί, έρχεται μόνο από μας, σύμφωνα πάντα με το τι αισθανόμαστε μέσα μας για κάτι και όχι με το τι σκεφτόμαστε ότι θα θέλαμε!
Άλλη αίσθηση έχει το συνειδητό και αποφασιστικό: “θέλω” και άλλη αίσθηση έχει το αόριστο: “θα ήθελα” μέσα στον εγκέφαλο μας!
Η συνειδητή αποφασιστική φράση: “Θέλω να αδυνατίσω” για παράδειγμα, σημαίνει ότι πάω να το κάνω. Η απλή αόριστη σκέψη: “Θα ήθελα να αδυνατίσω”, σημαίνει ότι κάποια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον, σκέφτομαι ότι ίσως μπω στη διαδικασία.
Οπότε ο εγκέφαλος εκεί, δεν δίνει καμία μα καμία σημασία και το αφήνει να υπάρχει αόριστα κάπου στο μέλλον. Και έτσι το κυνηγάω μόνιμα στο μέλλον όλη μου τη ζωή, χωρίς ποτέ να μπορέσω ούτε καν να ξεκινήσω!
Χρειάζεται λοιπόν να γίνει συγκεκριμένο αυτό που θέλω, να σχεδιάσω πώς θα το κάνω, και να ορίσω το πότε θα το ξεκινήσω, και πότε θα το τελειώσω ακριβώς!
Μόνο έτσι παίρνει εντολή να το κάνει.
Ειδάλλως δεν υπάρχει καμία ελπίδα και ο εγκέφαλος μας δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθεί… καθόλου μα καθόλου!
Μια αόριστη σκέψη, ακόμα και να μας δώσει μία επιθυμία να μπούμε στο στόχο μας, έχει ήδη δώσει εντολή στον εγκέφαλο μας να το σαμποτάρει, οπότε ο στόχος του εγκεφάλου είναι να βρει δικαιολογίες και αιτίες για να μας σταματήσει.
Ψάχνει συνεχώς το κάθε παραμικρό, ελάχιστο και ανούσιο μάλιστα εμπόδιο, για να το χρησιμοποιήσει σαν βάση και να δημιουργήσει χιλιάδες δικαιολογίες για να σταματήσουμε.
Επειδή η εντολή που έχει λάβει από μας, είναι να ψάχνει τρόπους να μας σταματήσει.
Πήρε δηλαδή μία εντολή αποτυχίας.
Πήρε μία εντολή φόβου, κάποιου είδους πόνου που θέλουμε να αποφύγουμε.
Ο φόβος του πόνου μην τυχόν και δεν μπορέσω, ή δεν αντέξω, ή στερηθώ, είναι μεγαλύτερος από την επιθυμία να πετύχω.
Επειδή με αυτό τον τρόπο, ο νους μας είναι συνεχώς επικεντρωμένος σε καταστάσεις που μπορεί να μας κάνουν να αποτύχουμε. Του κάνουμε πλύση εγκεφάλου δηλαδή, δίνοντας του συνεχώς αυτές τις σκέψεις και τις αισθήσεις, και μάλιστα πριν καν ξεκινήσουμε! Γιατί αυτό σκεφτόμαστε συνέχεια!
Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι ο εγκέφαλός μας λειτουργεί με έναν τρόπο, ο οποίος στηρίζεται στο τι αισθανόμαστε για μία κατάσταση και όχι στο τι θα θέλαμε.
Καταλαβαίνεις γιατί κάποιοι πετυχαίνουν και κάποιοι αποτυγχάνουν, ενώ έχουν τις ίδιες προϋποθέσεις για έναν στόχο και μία κατάσταση.
Τώρα λοιπόν που έμαθες πως λειτουργεί ο εγκέφαλός μας πάνω σε αυτό το θέμα, ας δούμε πώς θα σκεφτούμε και τι θα κάνουμε, ανάλογα και τους πόρους και τα εφόδια που έχουμε, για να κατακτήσουμε πιο εύκολα και πιο ισχυρά αυτό που θέλουμε πραγματικά.
Υπάρχει ένα πολύ ωραίο σημείο μέσα στη βίβλο, όπου λέει ο ίδιος ο Χριστός μία πάρα πολύ ωραία αρχική βάση που χρειάζεται να σκεφτούμε όταν έχουμε μπροστά μας έναν στόχο, και βρίσκεται στο ευαγγέλιο του Λουκά στο 14:28:
Ποιος λέει είναι από σας ο οποίος όταν θέλει να οικοδομήσει έναν πύργο, δεν κάθεται πρώτα να λογαριάσει τη δαπάνη, εάν έχει τα αναγκαία για να τελειώσει το πύργο αυτό;
Μην τυχόν και αφού βάλει θεμέλιο αλλά δεν μπορεί να τον τελειώσει, οι άλλοι που τον βλέπουν να τον κοροϊδεύουν και να λένε ότι: κοιτάξτε έναν άνθρωπο που άρχισε να χτίζει και δεν μπόρεσε να τελειώσει.
Επίσης ποιος βασιλιάς όταν πάει να πολεμήσει έναν άλλον βασιλιά δεν κάθεται πρώτα και σκέφτεται αν μπορεί και είναι δυνατός έχοντας 10.000 στρατό, να αντιμετωπίσει τον άλλον βασιλιά που έχει 20.000 στρατό;
Ειδάλλως ενώ είναι ακόμα μακριά ο άλλος βασιλιάς, στέλνει πρέσβεις για να ζητήσει ειρήνη. Επειδή δεν τον παίρνει.
Όπως βλέπεις από αυτή την τέλεια συμβουλή, το πρώτο που χρειάζεται είναι να υπολογίσω τους πόρους και τα εφόδια που έχω. Είτε υλικά, είτε ψυχικά εφόδια.
Έχω το σθένος; έχω άντερα να το κάνω; το θέλω πραγματικά; τι σκοπεύω να κάνω για αυτό; που μπορώ να φτάσω; τι θα γίνει αν έρθει κάποιο εμπόδιο; έχω το σθένος να το αντιμετωπίσω;
Το ίδιο κι αν χρειάζεται πόρους και χρήματα κάτι σαν στόχος.
Αν δεν έχω λοιπόν εφόδια, το πρώτο που κάνω είναι να αποκτήσω εφόδια, ικανότητες και πόρους.
Ειδάλλως, δεν το κουνάω ρούπι.
Κάθομαι λοιπόν και κάνω σχέδιο. Βήμα 1, βήμα 2, και λοιπά.
Εάν τώρα οι στόχοι μου περιέχουν αναγκαστικά πολλαπλή προσέγγιση και τα εφόδια μου δεν φτάνουν για όλους αυτούς τους στόχους, τι κάνω;
Επειδή αυτό θα υπάρξει σίγουρα στην πορεία, ακόμα και για έναν στόχο.
Εάν έχω τα εφόδια δεν υπάρχει θέμα. Αν δεν τα ‘χω όμως;
Εδώ θέλει μία έξυπνη στρατηγική, για να μην ξεμείνω από εφόδια.
Βασικά αυτό που κάνω είναι να κατακτώ 1-1 βήμα του κάθε στόχου κάθε φορά, χρησιμοποιώντας όμως όλους τους πόρους και τα εφόδια που έχω, αρχίζοντας από τον πιο εύκολο.
Ο στρατός έχει καταπληκτικές στρατηγικές πάνω σε αυτό το θέμα.
Όταν έχω μία διμοιρία με 10 άντρες και έχω να κατακτήσω τρία με τέσσερα οχυρά του εχθρού που περιέχουν 5, 10, 15 άντρες, δεν μπορώ να διαμοιράσω τους 10 άντρες που έχω να πάνε από λίγοι σε κάθε οχυρό. Θα τους χάσω!
Πως γίνεται να στείλω 2 με 3 άντρες να κατακτήσουν διαφορετικά οχυρά που περιέχουν 10 και 20 άντρες, και μάλιστα καλυμμένους και οχυρωμένους;
Ακόμα και στο οχυρό με 5 άντρες, τους ρισκάρω να τους χάσω, εφόσον στέλνω λιγότερους.
Τι κάνω λοιπόν;
Χρησιμοποιώ όλους τους άντρες που έχω, και τους δέκα, να κατακτήσω έναν-έναν στόχο, αρχίζοντας από τον πιο εύκολο. Με τους πέντε άντρες. Έτσι είναι πιο σίγουρο να το πετύχω.
Κατακτώντας όμως το πρώτο οχυρό, θα πάρω τα εφόδια και τα πολεμοφόδια που θα βρω εκεί, για να τα χρησιμοποιήσω στα επόμενα οχυρά. Άρα, γίνομαι πιο ισχυρός! Οπότε και είναι πιο εύκολο να κατακτήσω τον επόμενο στόχο που περιέχει περισσότερους άντρες.
Κατακτώντας όμως και το δεύτερο οχυρό-στόχο, εξοπλίζομαι με ακόμα περισσότερα εφόδια και πόρους, ώστε πλέον γίνεται ακόμα πιο εύκολο η κατάκτηση του τρίτου οχυρού και στόχου.
Και έτσι, συνεχίζω όλο και πιο εφοδιασμένος, όλο και πιο εξοπλισμένος, άρα και όλο και πιο δυνατός, να προχωρώ έξυπνα και στρατηγικά προς την κατάκτηση του τελικού στόχου.
Κάνοντας λοιπόν αυτή την απλή αλλά πολύ αποτελεσματική στρατηγική, το μόνο που μένει, είναι να περιμένω να κατακτώ συνεχώς στόχους όλο και πιο δυνατούς, οι οποίοι στην αρχή φαινόταν αδύνατον να τους κατακτήσω!
Στην ουσία, το πράγμα μετά πάει μόνο του. Γιατί αποκτώ και τα εφόδια, και τη γνώση, και το θάρρος και την αυτοπεποίθηση που μπορεί να μην είχα στην αρχή, έτσι ώστε πλέον να μου γίνεται κάτι το φυσιολογικό και εύκολο!
Ο περισσότερος κόσμος εκεί την πατάει! Βλέπει τα πολλά βήματα, απελπίζεται και έχει ήδη αποτύχει πριν ξεκινήσει. Επειδή δεν έχει έξυπνη στρατηγική.
Ξεκινάς λοιπόν με αυτά που έχεις, και βλέπεις τι μπορεί να κατακτήσεις με αυτά.
Παίρνεις τη γνώση, τα εφόδια, το θάρρος και τους πόρους, και πας στο επόμενο στάδιο πιο ισχυρός.
Κατάλαβες τώρα πως έχει; κατάλαβες ποια είναι η διαφορά αυτών που πετυχαίνουν και αυτών που αποτυγχάνουν;