Η επιβεβαίωση και η απόδειξη ότι αξίζουμε, είναι κάτι το οποίο βρίσκεται μέσα μας στις βασικές ανάγκες της αξίας μας.
Όλοι μας ψάχνουμε την επιβεβαίωση.
Το να επιβεβαιωθούμε εμείς από εμάς δεν μας λέει κάτι. Είμαστε εμείς!
Αυτό που ψάχνουμε πάντα, είναι η επιβεβαίωση έξω από εμάς.
Πολλοί άνθρωποι λοιπόν, έχοντας αδυναμία εκτιμήσουν τον εαυτό τους, και επειδή δεν έχουν άλλα εφόδια πάνω στη ζωή, προσπαθούν να πάρουν αξία και επιβεβαίωση δίνοντας προτεραιότητα σε όλους τους άλλους, τρέχοντας σαν παλαβοί να καλύψουν όλες τις ανάγκες όλων των άλλων, αφήνοντας σημαντικά πράγματα που πρέπει να κάνουν για τους ίδιους, τα οποία στην πραγματικότητα, είναι αυτά που μέσα τους θα τους δώσουν την πραγματική επιβεβαίωση, επειδή είναι επιτυχίες που κατορθώνουν οι ίδιοι.
Και φυσικά αυτό γίνεται σε υποσυνείδητο επίπεδο, όπου ο νους εκεί προσπαθεί να το δικαιολογήσει μέσα τους.
Και πώς το δικαιολογεί;
Πείθοντας τους ότι κάνουν καλό σε ανθρώπους που αγαπάνε, άρα είναι σωστοί και έκαναν το «χρέος τους»!
Μην γνωρίζοντας όμως όλο αυτό, και ζώντας σε περιβάλλοντα τα οποία είναι πιεστικά και απαιτούν την ενέργεια τους και τους πόρους τους, ο εγκέφαλος δίνει προτεραιότητα στην επείγουσα κατάσταση θα λέγαμε που βλέπει τώρα μπροστά του.
Οπότε αφήνει το να ασχοληθεί με τον εαυτό του και επικεντρώνεται σε αυτό που κρίνει άμεσης ανάγκης δράσης που του έρχεται στο τώρα.
Τα παιδιά, ο σύζυγος ή η σύζυγος, οι φίλοι, τα πεθερικά ή οι γονείς, καταστάσεις που απαιτούν χειρισμό, και διάφορα άλλα, που κινητοποιούνται να δράσουν οι ίδιοι όπως έχουν μάθει.
Στην πραγματικότητα είναι θα λέγαμε η ευκαιρία του υποσυνείδητού τους στο να δράσουν… με τον μόνο τρόπο που γνωρίζουν πως θα πάρουν αξία και επιβεβαίωση από τους άλλους.
Και δεν είναι φυσικά ότι το θέλουν. Γιατί κανένας δεν θέλει τέτοια πίεση.
Επειδή είναι κάτι άβολο να τρέχεις και να ξοδεύεις την ενέργειά σου για όλους τους άλλους χωρίς αντίκρισμα.
Και κανένας δεν θέλει να μη νιώθει καλά και να μην έχει αποτέλεσμα σε αυτό που κάνει.
Όλο αυτό είναι γιατί υποσυνείδητα έχουν δημιουργήσει ένα πλαίσιο… έναν νόμο θα λέγαμε μέσα τους, που τους κινητοποιεί να σκέφτονται και να ενεργούν με αυτό τον τρόπο μηχανικά.
Το άσχημο εδώ είναι ότι στιγμή που θα ξυπνήσει ένα τέτοιος άνθρωπος και θα θελήσει να μειώσει την φροντίδα του και το ενδιαφέρον του προς τους άλλους για να ανασάνει, όλοι οι άλλοι δεν θα το δεχτούν!
Γιατί έχουν μάθει έτσι και το θεωρούν δεδομένο.
Οπότε άμεσα στα μάτια τους, αυτός ο άνθρωπος αρχίζει να ερμηνεύεται πλέον ως κακός!
Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα!
Ακόμα και να ζητήσει βοήθεια αυτός ο άνθρωπος για να διαμοιραστεί το φορτίο και στους άλλους ενηλίκους, θα βρει τοίχο!
Επειδή ξεβολεύει αυτούς που έχει μάθει να αράζουν… εξαιτίας του!
Καταλαβαίνεις τώρα πως έχει το πράγμα;
Και θα μου πεις τι να κάνω;
Εάν δεν είσαι ήδη ακόμα σε μία τέτοια κατάσταση, φρόντισε από νωρίς να μην γίνει. Θέσε όρια όσο έχεις ακόμα καιρό.
Γιατί αν γίνει, εσύ θα την έχεις δημιουργήσει!
Εάν όμως είσαι ήδη σε μια τέτοια κατάσταση, φρόντισε να γίνει σταδιακά η αποκόλληση και η αλλαγή σου και όχι με επίθεση κατά μέτωπο προς τους άλλους όπως συμβαίνει συνήθως!
Γιατί στην ουσία εσύ το δημιούργησες!
Και το μόνο που θα κατορθώσεις είναι να γίνουν τα πράγματα χειρότερα!
Θέλει λίγο χρόνο, και σταδιακή ανάθεση ευθυνών με αργό τρόπο προς τους άλλους, μέχρι όμως εκεί που μπορούν, άσχετα αν μπορούν τα πάντα!
Μπες στο μυαλό τους και σκέψου τι θα έκανες εσύ στη θέση τους!
Όπως λοιπόν τους έμαθες σταδιακά, έτσι και θα τους ξεμάθεις σταδιακά.
Δεν μπορείς να στρίψεις απότομα το καράβι 180 μοίρες. Θα πέσουν όλα κάτω… και οι επιβάτες, και τα έπιπλα, και θα γίνει ζημιά.
Πρέπει να γίνει με τέτοιο τρόπο, που να μην καταλάβουν οι επιβάτες ότι το καράβι έστριψε.
Αν βρεις τοίχο στην αρχή μην απογοητευτείς! Είναι απόλυτα φυσικό! Ποιος θέλει να ξεβολευτεί; Ούτε εσύ θα το ήθελες στη θέση τους!
Οπλίσου με λίγο υπομονή, να εκφράζεις τις ανάγκες σου όμορφα, και σταδιακά θα γίνει η δουλειά με επιτυχία, γιατί στην ουσία έχεις δύο μόνο επιλογές εδώ:
Ή θα χειροτερέψεις τα πράγματα αν το κάνεις απότομα, ή θα τα φτιάξεις αν πας σταδιακά και όμορφα.