Συμβαίνει λοιπόν να έχει δημιουργηθεί πάχος στο σώμα σου, να μη σου αρέσει, και να πεις ότι εγώ δεν με ανέχομαι έτσι όπως είμαι και θέλω να αδυνατίσω.
Και πάρα πολύ καλά θα κάνεις!
Το αδυνάτισμα δεν είναι τίποτε άλλο παιδιά παρά ένας στόχος!
Η νοοτροπία που έχεις νοητικά για αυτό σου το στόχο, θα κρίνει και το αποτέλεσμα σου.
Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι χάνουν πολύ γρήγορα λίπος και το διατηρούν όλη τους τη ζωή, και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι λιβανίζουν την καύση του λίπους τους χρόνια, χωρίς ποτέ να μπορέσουν να το πετύχουν.
Αν δεν υπάρχουν άλλα βιολογικά και οργανικά θέματα υγείας, τότε το μόνο που προσδιορίζει το αποτέλεσμα είναι η νοοτροπία του εγκεφάλου.
Ακόμα όμως και θέματα υγείας να υπάρχουν σε κάποιους σε σχέση με άλλους που είναι υγιείς, παρατηρούμε ότι πολλοί με θέματα υγείας εν τέλει, αδυνατίζουν πιο γρήγορα και πιο εύκολα από τους υγιείς.
Άρα, κάτι παίζει με τις διαφορετικές αξίες και την ιεράρχηση αυτών των αξιών που έχουν μεταξύ τους αυτοί οι άνθρωποι.
Και η διαφορά έγκειται σε μία κατάσταση:
«Το να θέλω να αδυνατίσω, είναι κάτι που είτε θέλουμε εμείς πραγματικά, είτε κάτι που πρέπει να γίνει επάνω μας εξ’ αναγκαστικά.»
Αν δηλαδή ταιριάζει με τις αξίες μας.
Άρα πρέπει πρώτα από όλα να δούμε εάν εμείς οι ίδιοι θέλουμε πραγματικά να αδυνατίσουμε.
Για να το δούμε αυτό, θα χρειαστεί να το προσδιορίσουμε ακριβώς.
Εάν το αφήσουμε στο αόριστο δεν θα γίνει ποτέ… «θέλω κάποια στιγμή να ξεκινήσω αδυνάτισμα». Αυτό το: «κάποια» είναι το αόριστο.
Γιατί λοιπόν να το προσδιορίσουμε ακριβώς;
Επειδή ο εγκέφαλός μας είναι κατασκευασμένος να δίνει προτεραιότητες, μόνο σε ότι παίρνει ακριβείς και συγκεκριμένες εντολές, οι οποίες υποστηρίζονται συναισθηματικά.
Οτιδήποτε δεν είναι συγκεκριμένο, περνάει στη λειτουργία «του αορίστου» που έχουμε μέσα μας.
Όταν ο εγκέφαλος περάσει κάτι σε λειτουργία αορίστου, το παραμερίζει κάπου σε μία γωνιά, και δίνει προτεραιότητα σε άλλα θέματα που αισθανόμαστε ότι είναι σημαντικότερα. Ακόμα και το χαζέψω στο ίντερνετ.
Παίρνει δηλαδή από μας εντολή συναισθηματικά, να στραφεί προς την κατάσταση που αισθανόμαστε πιο ισχυρή και σοβαρή, ή και πιο οικεία μέσα μας.
Η λειτουργία του αορίστου (ή για να το πούμε καλύτερα των προτεραιοτήτων), είναι μία πολύ σοβαρή και σπουδαία λειτουργία. Επειδή χάρη σε αυτήν μπορούμε και επιβιώνουμε και διαχειριζόμαστε καταστάσεις που ταξινομούνται ιεραρχικά μέσα μας. Αλλιώς θα είχαμε χάσει το μπούσουλα!
Στη σημερινή εποχή βέβαια με την πολυπλοκότητα που έχει, αυτή η λειτουργία είναι μόνιμα μπερδεμένη και δεν μας αφήνει εύκολα να πάμε προς μία κατεύθυνση που θέλουμε.
Άρα λοιπόν, εάν θέλουμε να δούμε τη σημαντικότητα της αξίας που έχει για μας προσωπικά αυτός ο συγκεκριμένος στόχος, θα χρειαστεί να σκεφτούμε ορισμένα πράγματα. Έτσι ο εγκέφαλος θα πάρει εντολή και θα επικεντρωθεί να στρέψει την προσοχή του. Θα του δώσει σημασία.
Εάν είναι κάτι που αισθάνομαι ότι το θέλω και είμαι αποφασισμένος να το κάνω δεν χρειάζεται να το αναλύσω. Πάω και το κάνω!
Εάν δεν είμαστε σίγουροι όμως, πριν μπούμε στη διαδικασία θα πρέπει να σκεφτούμε τα εξής:
- Πόσο πολύ το θέλουμε;
- Τι ακριβώς είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε γενικά για αυτό;
- Τι ακριβώς είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε σε καθημερινή βάση για αυτό;
- Τι θα γίνει εάν κάποιες άλλες καταστάσεις έρθουν να πάρουν το μυαλό μας από αυτό;
- Είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε κάνουμε τα καθημερινά μας πράγματα που χρειάζονται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, έτσι όπως θα κάναμε οτιδήποτε άλλο θέλουμε να πετύχουμε και μας ενδιαφέρει;
- Για πόσο συνεχή καιρό είμαι διατεθειμένος να βρίσκομαι ακριβώς μέσα στη διαδικασία του στόχου μου;
- Σε πόσο ακριβώς συγκεκριμένο διάστημα θα έχω χάσει όλα τα κιλά που θέλω;
- Σε πόσο ακριβώς συγκεκριμένο διάστημα θα έχω χάσει τα πρώτα μου πέντε κιλά;
- Πότε ακριβώς σκοπεύω να ξεκινήσω;
- Τι με εμποδίζει να ξεκινήσω τώρα; γιατί;
- Μπορεί να διορθωθεί αυτό; και με ποιον τρόπο;
Και για να βρούμε ποιος είναι για μας ο μεγαλύτερος πόνος που θέλουμε να αποφύγουμε να σκεφτούμε τα εξής:
- Τι θα γίνει όταν πετύχω; Πώς θα αισθάνομαι;
- Τι θα γίνει αν δεν πετύχω; Πώς θα αισθάνομαι;
Αν λοιπόν μετά από αυτές τις ερωτήσεις αισθανθούμε μέσα μας ότι κάτι «δεν μας πάει» και μας ξινίζει, τότε δεν θέλουμε πραγματικά να αδυνατίσουμε. Όχι δεν μπορούμε… Δεν θέλουμε!
Δεν είναι η πραγματική μας επιθυμία!
Και το αδυνάτισμα μας θα αποτύχει ήδη από την αρχή του. Επειδή θα το σαμποτάρει το ίδιο μας το μυαλό.
Γιατί δεν είναι η πραγματική μας προτεραιότητά μέσα μας σαν αξία.
Είναι η επιθυμία κάποιου τρίτου παράγοντα.
Είτε επειδή ο πόνος της διαδικασίας είναι μεγαλύτερος από τον πόνο που βλέπω το παχύ σώμα μου και την επιθυμία που έχω να το αλλάξω, είτε επειδή μου το λένε οι φίλοι και η οικογένειά μου, είτε κάποιου εξαναγκαστικού θέματος υγείας.
Και θα σας πω κάτι εδώ. Μία αλήθεια:
Το θέμα της υγείας δεν είναι πραγματικό και ουσιαστικό κίνητρο για να αδυνατίσουμε. Επειδή η υγεία είναι αόρατη και μόνο εάν σου χτυπήσει την πόρτα αρχίζεις και τη φοβάσαι.
Εάν ήταν θέμα υγείας, τότε όλοι όσοι προβάλλουν αυτή την προϋπόθεση, θα αδυνάτιζαν όλοι.
Ελάχιστοι και σπάνιοι αδυνατίζουν έχοντας αποκλειστικά και μόνο αυτό κίνητρο.
Έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια τόσους πολλούς ανθρώπους να έρχονται έχοντας αυτό το κίνητρο, να είναι πολύ φοβισμένοι, και να ορκίζονται μάλιστα ότι εξάπαντος είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα, επειδή είναι στα πρόθυρα αναπηρίας ή ακόμα και θανάτου. Και έχουν εγκαταλείψει από την πρώτη κιόλας εβδομάδα, παρόλο έχασαν γρήγορα, και ήταν πλούσιο και νόστιμο και χορταστικό το διαιτολόγιο που είχαν στην κατοχή τους.
Από την άλλη βλέπεις έναν αθλητή ο οποίος θέλει να κατέβει κατηγορία σε κιλά στο άθλημά του επειδή κρίνεται η θέση του, και τρέφεται πόσο καιρό, μόνο με μπακαλιάρο και αγγούρι σκέτα, όλη μέρα!
Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να προσδιορίσουμε, εάν αυτό “πολυπόθητο και καλά” αδυνάτισμα που θέλουμε, είναι προτεραιότητα για εμάς προσωπικά, στις αξίες μας.