Δεν χρειάζεσαι haters.
Δεν χρειάζεσαι κριτές.
Έχεις ήδη τον πιο επικίνδυνο κριτή μέσα σου. Τον ακούς κάθε μέρα.
Είναι αυτή η φωνή που σου λέει:
- Ποιος νομίζεις ότι είσαι;
- Πάλι τα ίδια θα κάνεις-Πάλι θα αποτύχεις.
- Τίποτα δεν αλλάζει.
- Οι άλλοι είναι καλύτεροι. Εσύ δεν το ‘χεις.
- Δεν είσαι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα.
- Είναι αργά πια.
Και το χειρότερο;
Τη φωνή αυτή… τη πιστεύεις. Γιατί μιλάει με τη δική σου φωνή. Μιλάει εκ των έσω.
Αυτή η φωνή δεν φωνάζει. Μιλάει ήρεμα, σχεδόν “λογικά”. Μοιάζει με σύνεση. Μοιάζει με ρεαλισμό.
Είναι ψευδώς οικεία. Φοράει το πρόσωπο της λογικής.
Αλλά είναι δηλητήριο σε σταγόνες.
Στην αρχή δεν σε σταματάει. Σε “προειδοποιεί”. Μετά σε κάνει να αμφισβητείς. Και στο τέλος…σε κάνει να παραδίνεσαι χωρίς μάχη.
Αυτό λέγεται αυτο-σαμποτάζ.
Το να σε σταματά ο άλλος, είναι ήττα. Το να σε σταματάς εσύ μόνος σου, είναι προδοσία.
Και ξέρεις τι κάνει αυτή τη φωνή τόσο επικίνδυνη;
Δεν σου λέει ευθέως ότι “δεν μπορείς”.
Σου λέει… “Κάτσε, δεν είναι η ώρα ακόμα.” “Δεν είσαι έτοιμος.” “Άστο καλύτερα να μην αποτύχεις ξανά.”
Και έτσι…δεν προχωράς ποτέ.
Άκου με:
Η αλήθεια είναι ότι ❝Αυτή η φωνή δεν είναι η λογική σου. Είναι το τραύμα σου που σκέφτεται.❞
Η εσωτερική σου αυτή φωνή δεν είναι εσύ. Είναι η συρρίκνωση του εαυτού σου απ’ τους φόβους σου.
Και σε πείθει να ΜΗΝ προσπαθήσεις. Γιατί; για να μη ξαναπονέσεις.
Αυτή η φωνή σε “προστατεύει” από την απογοήτευση.
Και έτσι σε κρατάει δέσμιο στην παραίτηση.
Κάθε φορά που την ακούς και της δίνεις σημασία… Χρεοκοπείς και λίγο ακόμα.
Και το χειρότερο είναι ότι το νομίζεις ότι είναι επιλογή σου.
Αν την ακούς χρόνια, σου έχει γίνει αφέντης.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να την κατεβάσεις από τον θρόνο. Και δεν χρειάζεται να την πιστεύεις πια.
Γιατί κάθε φορά που σηκώνεσαι και προσπαθείς, την αποδυναμώνεις. Κάθε φορά που κάνεις το αντίθετο απ’ ό,τι σου λέει, την κάνεις πιο αδύναμη. Γιατί δεν είναι παρά ένα μικρό παιδί που φοβάται.
Και εσύ, ως ενήλικας, πρέπει να του πεις:
“Φοβάμαι κι εγώ. Αλλά προχωράμε.”
“Δεν χρειάζεται να είμαι τέλειος. Χρειάζεται να είμαι παρών. Να το κάνω”
“Και… Όχι ρε φίλε…Δεν θα με σταματήσει ο ίδιος μου ο εαυτός.”
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σε σαμποτάρει η φωνή, σφίξε τα δόντια και πες της:
“Σήμερα αποφασίζω εγώ.”
Και τότε θα σε ρωτήσει:
“Σίγουρα μπορείς να τα καταφέρεις;”
Και θα της απαντήσεις:
“Ναι. Γιατί δεν είσαι πια εσύ η φωνή μου.”
Σου υπενθυμίζω: