Όταν σας ζήτησα τι άρθρο θέλετε να φτιάξουμε (και σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό), τα περισσότερα μηνύματα αναφέρονταν στην παιδική παχυσαρκία!
Θα μιλήσουμε λοιπόν σήμερα για αυτό, αλλά δεν με ενδιαφέρει να μιλήσουμε τόσο για την παχυσαρκία των παιδιών, όσο για την ανοησία εκείνων των γονέων, που χωρίς καμία πρόληψη, αφήνουν ανεξέλεγκτα την πορεία της ζωής ενός παιδιού που έφεραν στον κόσμο. Γιατί η πρόληψη είναι πολύ καλύτερη από τη θεραπεία, και πολύ πιο άνετη στην εφαρμογή της, και για το παιδί, και για το γονιό! Και αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την πορεία ενός παιδιού, είναι οι γονείς!
Και πρώτα απ’ όλα ρε παιδιά, γιατί να φέρω ένα παιδί στον κόσμο, αν δεν έχω την πρόθεση να ασχοληθώ; Πρέπει να καθορίζεται από πριν το «γιατί» θέλω ένα παιδί πάντα, και όχι να στηρίζεται σε απλές επιθυμίες, βιολογικά ρολόγια, γούτσου-γούτσου κλπ. Το παιδί δεν είναι κούκλα να παίζουμε περιστασιακά, ούτε και κάτι το οποίο θα το δούμε ως αναθέρμανση της σχέσης ενός ζευγαριού που συμβαίνει συχνά, ούτε και κάτι το οποίο θα μας βγάλει από τη ρουτίνα όπως κάνουν πολλοί. Άπαξ και αποφασίσεις να φέρεις παιδί στον κόσμο, θα πρέπει να είσαι εντελώς συνειδητοποιημένος, και να το οδηγήσεις σωστά. Και για να το οδηγήσεις σωστά, δεν γίνεται να του μιλάς και να το συμβουλεύεις μόνο τι να κάνει. Ειδικά, αν εσύ κάνεις τα αντίθετα. Δεν χρειάζεται καν να του πεις κάτι. Στρέψε την πορεία σου εσύ ο γονιός εκεί που θες να δεις να βρίσκεται το παιδί σου, και αυτό θα ακολουθήσει αυτόματα. Θα σε μιμηθεί. Κι ας μην του πεις κουβέντα.
Όμως αυτό, θέλει συνεννόηση και από τους δύο γονείς, ειδάλλως αν ο ένας στραφεί σε μία πορεία και ο άλλος σε άλλη, το παιδί που δεν ξέρει να ξεχωρίσει το σωστό αλλά απλά μιμείται, θα μπερδευτεί και θα έχει θέματα. Γιατί μέσα του, αδύνατον να μην κάνουν οι γονείς του το σωστό. Και αν υπάρχουν 2 σωστά μέσα του αλλά αντίθετα, τι θα γίνει αυτό το παιδί; Και θα υπάρχει τελικά ένα δυστυχισμένο παιδί, που εξ’ αιτίας της ηλικίας του, θα στραφεί στα μόνα πράγματα που ξέρει μέχρι τώρα πως θα βρει ανάπαυση. Γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, είναι κατασκευασμένος να μας απομακρύνει από ότι μας ενοχλεί, ότι μας μπερδεύει, και ότι μας κάνει να αισθανόμαστε χάλια, και ότι είναι πέρα από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Και αν γίνεται σε μας, πόσο περισσότερο σε ένα μικρό παιδί. Και που θα στραφεί το παιδί; Εκεί που βρίσκει απόλαυση. Στο φαγητό και στο παιχνίδι.
Δυστυχώς, με την κατάσταση της σημερινής ζωής, το φαγητό είναι άθλιο, και το παιχνίδι καθιστικό. Δύο παράγοντες που θα ευνοήσουν την παχυσαρκία, αν δεν το αντιληφθούν οι γονείς εγκαίρως και δεν πάρουν τα μέτρα τους. Θα μου πεις… μα δουλεύουμε ώρες, μα είμαστε κουρασμένοι, θέλουμε λίγο να ξεκουραστούμε κλπ κλπ… εδώ είναι που σας είπα για τη συνειδητοποίηση. Ζυγίζεις από πριν τα πράγματα, αν είσαι έτοιμος να μπορέσεις να διαχειριστείς τη ζωή ενός παιδιού, αν έχεις το κουράγιο και αν θα έχεις τη διάθεση επί μονίμου βάσεως να δουλεύεις σε πολλές στροφές. Ειδάλλως, γιατί να το φέρεις; Για να παίζεις; Ή Γιατί το θέλουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες; Ή Έτσι για να υπάρχει; Φύτεψε ένα δέντρο καλύτερα. Το ίδιο θα είναι. Κι αυτό, απλά υπάρχει.
Τα λέω λίγο βαρβάτα, αλλά παιδιά, βλέπουμε τι γίνεται σήμερα.
Υπάρχουν όμως και άλλοι παράγοντες. Όπως ο γενετικός, όπου το παιδί κληρονομεί τέτοια γονίδια. Όμως, αυτό θα φανεί γρήγορα. Και να μη φανεί, μπορεί ο ίδιος ο γονιός να το κάνει να μη φανεί ποτέ! Πώς; Φροντίζοντας τη σωστή διατροφή του παιδιού του κάτω από τις ιατρικές καθοδηγήσεις, χωρίς τις γνωστές «Ελληνικής κουλτούρας» παρεμβολές του στυλ μπουκώματα. Και μετά δημιουργούμε παιδιά έτοιμα για το πρωτάθλημα Σούμο! Γιατί; Στο 2020 μπαίνουμε… τόση γνώση υπάρχει τριγύρω… γιατί σε κάποια κομμάτια μένουμε τόσο ανούσια πίσω; Δεν θα έπρεπε να έχει εξαλειφθεί το «κατοχικό σύνδρομο της Ελληνίδας γιαγιάς»; Και που στηρίζεται αυτό το σύνδρομο;
Πρώτον συνήθειο του στυλ «έτσι τα βρήκαμε έτσι τα κάνουμε», και δεύτερον Φόβος!… χωρίς κανένα φίλτρο… καθαρός και γεμάτος φόβος! Μην τυχόν και στερηθεί το παιδί! Στο 2020!!! Στην Ελλάδα! Με τροφές που δεν βρίσκεις σε πολλές ανεπτυγμένες κυρίαρχες χώρες! Οκ…
Κάνουμε λοιπόν παιδί, κινούμενοι αυτόματα και ενστικτωδώς, χωρίς να διαβάσουμε το manual λειτουργίας και ανάπτυξης. Γιατί έτσι τα μάθαμε, έτσι τα βρήκαμε. Και μετά… τρεχάτε να αδυνατίσουμε το παιδί που έχει γίνει σα βαρελάκι!
Ωραία, μας τα ΄πες Κιμ… και τώρα τι κάνουμε;
Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε, είναι να συνειδητοποιήσουμε, πως έχουμε να κάνουμε με ένα παιδί. Το παιδί, δεν ξέρει τι σημαίνει να είσαι χοντρός. Το μόνο που ξέρει, είναι πως του αρέσει και απολαμβάνει το φαγητό! Το παιδί, είναι ότι το μάθαμε να είναι. Τρώει ότι το μάθαμε να τρώει και κινείται όπως το μάθαμε να κινείται. Γενικά, φέρεται όπως φέρονται και οι γονείς του. Αν του πεις λοιπόν έτσι απλά να κάνει μία ειδική διατροφή, θα έχεις ένα θλιμμένο παιδί, που θα κάνει τα πάντα να το κόψει. Θες λοιπόν να κάνει στροφή το παιδί σου και να ανακτήσεις τα χαμένα εδάφη από τα λάθη που έκανες στο παρελθόν; Κάνε εσύ αυτό που θες να κάνει το παιδί σου. Και όχι απότομα! Σιγά-σιγά. Άλλαξε εσύ πρώτα τη διατροφή σου. Βγες εσύ και κινήσου! Ασχολήσου με το παιδί σου. Και το κυριότερο, κάνε το, ή μάλλον δείξε του, το πόσο τέλειο είναι να τρέφεσαι σωστά και να βγαίνει σε δραστηριότητες, κάνοντας εσύ αυτά τα πράγματα. Αν δεν τα απολαμβάνεις, θα το εντοπίσει το παιδί. Χωρίς όμως να έχεις απαιτήσεις να γίνει γρήγορα. Μην ξεχνάς πως έκανε τόσο καιρό το παιδί να μάθει το λάθος δρόμο που του δείχνουμε. Πόσο περισσότερο χρειάζεται να ξεμάθει τον παλιό και πολύ βολικό του, ή μάλλον «σου» δρόμο, και να μπει σε κάτι που δεν ξέρει καν το γιατί! Δεν έχει ορμόνες ακόμα να καταλάβει. Στην εφηβεία του θα αρχίσει το «κλάμα», που θα αρχίσουν οι επιθυμίες για το αντίθετο φύλο και θα βλέπει πως δεν γίνεται!
Κάνε το σαν παιχνίδι. Φάτε μαζί, γυμναστείτε ή πηγαίνετε πεζοπορία μαζί, γελάστε μαζί, παίξτε μαζί! Το παιδί δεν σε θέλει σύμβουλο, αλλά το πρότυπό του και το παράδειγμά του!
Εγώ από την άλλη, όταν αναλαμβάνω παιδιά, κάνω και άλλα κολπάκια… βάζω τέτοιους τίτλους στα γεύματά τους, ώστε να τα ξεγελάω και να νομίζουν πως όχι μόνο δεν σταμάτησαν να τρώνε όπως και πριν, αλλά αυξήθηκε και η κατανάλωση κάποιων junk food κι όλας! Γιατί τους λέω ας πούμε, χάμπουργκερ, ή τσίζμπεργκερ, ή σουβλάκι, ή πίτσα, ή κλαμπ σάντουιτς, ή Σαλάτα του Καίσαρα και τέτοια, όπου διατηρώ μεν τη σύνθεση, αλλά βάζω μέσα διαιτητικές τροφές, που ούτε τις καταλαβαίνουν! Και έτσι βλέπουν σιγά-σιγά, πως το σπιτικό, δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από το αγοραστό. Μπορείς και να κάνεις πως παραγγέλνεις κι όλας. Και να παίρνεις και τηλέφωνο μάλιστα, αλλά να τα έχεις ετοιμάσει εσύ!
Γενικά το θέμα είναι να μπεις στην ψυχολογία του παιδιού σου, και να θυμηθείς τη δική σου τέτοια ηλικία… μην έχεις απαίτηση όλα να γίνουν γρήγορα και με το μυαλό ενός ενήλικα. Κέρδισε την εμπιστοσύνη του παιδιού σου, και θα κερδίσεις την υγεία του πίσω!