Ώστε λοιπόν σου αρέσει να προσεύχεσαι! Πιστεύεις σε κάτι ανώτερο και περιμένεις από αυτό στέλνοντας του μηνύματα με την προσευχή σου! Ή ακόμα μπορεί να απαγγείλεις απέξω (ή διαβάζοντας) κάποια λόγια, νομίζοντας ότι η τυπολατρία αυτή θα εισακουστεί!

Χμμμ… Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε την αξία της προσευχής ή κάποιας ευχής που κάνουμε για να δούμε αποτέλεσμα;

Σε αυτό το άρθρο, θα μιλήσουμε για την πραγματική αξία, έννοια, και εφαρμογή της ευχής, ή της προσευχής, και πώς γίνονται αποτελεσματικά.

Σύμφωνα με τη Δυτική αντίληψη σκέψης, έχει καθιερωθεί, πως όταν ευχόμαστε ή και προσευχόμαστε για κάτι, πιστεύουμε λανθασμένα πως γίνονται 2 πράγματα:

  1. Πως η ευχή μας για κάποιο λόγο θα πρέπει να σταλεί στο σημείο ή το γεγονός για το οποίο ευχόμαστε, και…
  2. Πως όταν ευχόμαστε ή προσευχόμαστε, ευχόμαστε για να γίνει κάτι, το οποίο νοιώθουμε και ξέρουμε πως δεν υφίσταται στο τώρα.

Πολλοί  άνθρωποι λοιπόν, όταν κάνουν ευχές, ή ακόμα και προσευχές, έχουν την αντίληψη πως  αυτή η ευχή, θα πρέπει να σταλεί με κάποιο τρόπο εκεί που επιθυμούν. Αν προσεύχεται κάποιος ας πούμε για το παιδί του που είναι κάπου έξω, πιστεύει πως με κάποιο τρόπο, θα πρέπει να “στείλει” την ενέργεια της προσευχής του εκεί. Αν προσεύχεται κανείς για τη θεραπεία των αγαπημένων του, πιστεύει πως πρέπει με κάποιο τρόπο να εκπέμψει από το σώμα του μια ενέργεια που θα πάει προς τα εκεί που βρίσκονται. Θα φύγει από αυτόν, θα πάει στο θεό του, και μετά ο θεός του θα τη στείλει εκεί.

Αυτές είναι μεν καλές προθέσεις, αλλά η αρχή του ολογράμματος μας λέει ότι δεν χρειάζεται να στείλουμε τίποτα πουθενά, ούτε και να ταξιδέψει μία ενέργεια διανύοντας απόσταση και χρόνο.

Λέει πως όταν νοιώθουμε το συναίσθημα στο σώμα μας, αυτό ήδη υπάρχει παντού, επειδή είμαστε μέρος αυτού του όλου, και ό,τι αισθάνομαι εδώ, συμβαίνει συγχρόνως παντού, σε κάθε κομμάτι αυτού του ολογράμματος.

Ακριβώς όπως το σχέδιο παραμένει ολόκληρο και ακέραιο, όσο κι αν τεμαχίσουμε το ολόγραμμα, έτσι κι εμείς είμαστε μικρά κομμάτια αυτού του μεγαλύτερου ολογράμματος, αυτής της μεγαλύτερης συνειδητότητας. Επειδή, πολύ απλά, όταν αισθανόμαστε και πιστεύουμε έτσι, με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργήσουμε ότι θελήσουμε, αυτό ήδη υπάρχει και συμβαίνει, παντού και πάντα.

Οι αρχές των κβαντικών φαινομένων μας λένε ότι όλα συμβαίνουν στο παρελθόν, παρών και μέλλον, και πως ότι συμβεί σε κάποιο χρονικό σημείο, επηρεάζει κάθε άλλο χρονικό σημείο.

Ίσως σας έχει τύχει να πηγαίνετε να τηλεφωνήσετε σε κάποιον που συμπαθείτε, και να δείτε ότι ήδη στην άλλη άκρη της γραμμής, σας προλαβαίνει και σας παίρνει εκείνος τηλέφωνο, ή ακόμα ότι η γραμμή είναι κατειλημμένη, επειδή εκείνη τη στιγμή σας τηλεφωνεί.

Άρα, όταν συμβαίνει αυτό, τι γίνεται; Πώς μεταφέρεται η πληροφορία ώστε να έχουμε αυτήν την ταυτόχρονη επαφή; Γιατί όλοι σχεδόν έχουμε αυτήν την εμπειρία. Ίσως το κβαντικό ολόγραμμα, δηλαδή η ολογραφική αρχή, να είναι η απάντηση, λόγω του ότι όταν νοιώθουμε κάτι σε ένα μέρος, τότε σε κάποιο βαθμό αυτό το συναίσθημα υπάρχει ήδη σε κάθε άλλο μέρος ταυτόχρονα. Και στο βαθμό που μπορούμε να εστιάσουμε σ’ αυτό το συναίσθημα και να «ακονίσουμε» αυτήν την ικανότητα, (να νοιώθουμε δηλαδή συναισθήματα στην καρδιά μας αντί απλά να τα σκεφτόμαστε στο μυαλό μας), να μπορέσουμε και να έχουμε τη δυνατότητα να θεραπεύσουμε και να μεταφέρουμε πέρα από το σώμα μας ό,τι νοιώθουμε μέσα μας.

Τι μας λέει αλήθεια, αυτή η πληροφορία για τον τρόπο που ζούμε τη ζωή μας και για ό,τι βλέπουμε να συμβαίνει στον κόσμο μας;

Αυτό που τουλάχιστον μας λέει, είναι ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω. Υπάρχει ένα πεδίο, μια ζωντανή ευφυΐα, που συνδέει τα πάντα στην Δημιουργία, οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο ή στο σώμα μας, μη εξαιρώντας τίποτα.

Γνωρίζουμε λόγω αυτής της αρχής, ότι όλα είναι μέρος όλων των άλλων. Και είμαστε συνδεδεμένοι μ’ αυτό το πεδίο, μέσω αυτών που ονομάζουμε σκέψη, αίσθημα και συναίσθημα.

Πιο συγκεκριμένα, τα συναισθήματα στην καρδιά μας, είναι η γλώσσα που μας ενώνει με το πεδίο. Είναι η γλώσσα που το πεδίο αναγνωρίζει.

Το πεδίο ίσως να μην αναγνωρίζει τις διανοητικές διεργασίες της γλώσσας, όταν πχ. λέμε «Θεέ μου, κάνε να έρθει ειρήνη στον κόσμο». Σίγουρα όμως αναγνωρίζει τη γλώσσα του συναισθήματος όταν νοιώθουμε την ειρήνη στην καρδιά μας σαν να είναι ήδη εκεί. Και αυτό που λέμε, έχει αποδειχθεί πολλάκις και πειραματικά, με εκπαιδευμένους συναισθηματικά εθελοντές, στη Μέση Ανατολή, όπου και διακόπηκαν οι εχθροπραξίες για όσο διάστημα οι εθελοντές ένοιωθαν την ειρήνη στον τόπο αυτό.

Όλα αυτά λοιπόν, είναι πολύ δυνατές πληροφορίες, γιατί πηγαίνουν την ιδέα της ευχής ή της προσευχής πέρα από κάθε θρησκευτική ή πνευματική παράδοση, και γιατί δημιουργούν μια εσωτερική τεχνολογία, ανοιχτή σε όλους. Παύει πλέον να είναι μυστικισμός, και γίνεται τεχνολογία. Μία φυσική τεχνολογία, που η άπειρη αυτή μεγάλη ευφυΐα, έχει θέσει να συμβαίνει. Ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις μας, τον τρόπο ζωής μας, την γενεαλογία μας, την κληρονομιά μας, τη θρησκεία και τα πιστεύω μας, ή το πώς και πού διαλέγουμε να ζούμε, μας λέει ότι κάθε στιγμή έχουμε ένα συναίσθημα, και λόγω αυτού του συναισθήματος επικοινωνούμε με τον κόσμο γύρω μας.

Τώρα… λόγω αυτού, πιστοποιούμε και ένα άλλο γεγονός, που σπάει τα υπάρχοντα κατεστημένα των ευχών και των προσευχών. Και ποια είναι αυτά;

Όταν κάποιος εύχεται, ή προσεύχεται ΓΙΑ να γίνει κάτι, σημαίνει πως στην παρούσα στιγμή, αισθάνεται την έλλειψη αυτού για το οποίο προσεύχεται. Γιατί νοιώθει, πως δεν το έχει στο τώρα, οπότε και εύχεται να το έχει. Όμως, το πεδίο, δεν αναγνωρίζει τι θέλω να έχω, αλλά τι αισθάνομαι για αυτή μου την επιθυμία, αυτή τη στιγμή. Και όταν λέμε «θέλω κάτι», σημαίνει έλλειψη, και πως δεν το έχουμε στο τώρα. Οπότε, το πεδίο θα ανταποκρίνεται σε αυτό. Αν λοιπόν εύχομαι ΓΙΑ να γίνει κάτι, δεν θα γίνει. Γιατί αισθάνομαι την έλλειψη του. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Πώς Θα έχει επιτυχία αυτή μου η επιθυμία;

Όταν λοιπόν επιθυμώ κάτι, θα χρειαστεί να πιστέψω πως έχει ήδη πραγματοποιηθεί η επιθυμία μου, κάτι το οποίο είναι παράλογο για την εκπαιδευμένη λογική μας που στηρίζεται μόνο σε ότι βλέπει.

Όχι ότι θα πραγματοποιηθεί κάποια μέρα, ούτε πως θα είναι μια μακρά και αργή διαδικασία, αλλά ότι έχει ήδη συμβεί.

Γιατί το ενεργειακό πεδίο που μας συνδέει, είναι ένας καθρέφτης, που αντανακλά το ΑΙΣΘΗΜΑ μας, για την κατάσταση που βιώνουμε αυτή τη στιγμή. Οπότε, αν πιστεύω πως θα πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή στο μέλλον ή κάποια μέρα, το πεδίο θα αντανακλά αυτό το «κάποια μέρα» μόνιμα και θα στο έχει μόνιμα στο μέλλον να το κυνηγάς.

Γιατί δεν έχουμε ορίσει τέλος και δεν υπάρχει κατάληξη, οπότε δεν έχει και αποτέλεσμα.

Το πεδίο αντανακλά τι αισθάνομαι και πιστεύω στο τώρα. Όχι στο μέλλον, ούτε στο παρελθόν, αλλά αυτή τη στιγμή. Οπότε, αυτό που επιλέγουμε να βιώσουμε στη ζωή μας, πρέπει να το νοιώθουμε στην καρδιά μας πως έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Στηριζόμενοι στην αρχή του ολογράμματος.

Χωρίς όμως κρίση του γεγονότος ή εγωισμό, αλλά με ελευθερία και εμπιστοσύνη, καθώς είναι φυσικός νόμος όπως όλοι οι άλλοι νόμοι που πιστεύουμε.

Το πεδίο, δεν αναγνωρίζει τη φωνή από το στόμα μας, αλλά το αίσθημα της καρδιάς μας στο τώρα! Αυτή είναι η φωνή που ακούει.

Η Δυτική προσευχή, στηρίζεται σε κάποια λόγια που θα πρέπει να λέει κάποιος, άσχετα με το τι αισθάνεται μέσα του. Πες το πάτερ ημών και τέλος ας πούμε. Λάθος!

Πρέπει να μετατρέψουμε το μελλοντικό μας όνειρο, σε γεγονός του παρόντος.

Πώς; Αισθανόμενοι πως η επιθυμία μας έχει ήδη εκπληρωθεί, καθώς είδαμε. Αλλά προσοχή. Χωρίς να κρίνω αυτό που σκέφτομαι και θέλω. Δεν κρίνω αν αυτό που θέλω είναι καλό ή κακό, σωστό ή λάθος. Εννοείται πως θέλουμε το σωστό και το καλό βέβαια. Αλλά δεν εννοώ αυτό. Πολλές φορές σκεφτόμαστε, αν άραγε αυτό που θέλουμε γίνεται ή κάνει για μας. Είναι καλό; Είναι σωστό; Κάνει να το έχω εγώ; Είμαι άξιος να το έχω; Και κρίνουμε μέσα μας, πως μπορεί να μην είναι για μας, οπότε και στέλνουμε μπερδεμένα κύματα στο πεδίο, με αποτέλεσμα να καθυστερούμε μάταια την υλοποίηση της επιθυμίας μας.

Γιατί κάθε τέτοια κρίση, είναι αποτέλεσμα των πεποιθήσεων που έχουμε εκπαιδευτεί από την κοινωνία. Πχ, δεν είμαι άξιος να έχω αυτό ή εκείνο. Ή να είμαι έτσι. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση και η μεγαλύτερη ουτοπία. Ποιος μας δίδαξε τι είμαστε άξιοι να έχουμε και τι είναι σωστό και λάθος; Όλοι από κάπου τα διδαχθήκαμε από παιδιά, χωρίς να μας ρωτήσουν τη γνώμη μας.

Τι κάνω λοιπόν;

Απλά τα αναγνωρίζω ως κάτι που απλά θέλω, και δημιουργώ μία άλλη πραγματικότητα, χωρίς να κρίνω μέσα μου αυτό που θέλω. Αν εύχεσαι για να θεραπευτείς, δεν κρίνεις την αρρώστια σου κακή, γιατί σου δημιουργεί αρνητικό αίσθημα και το μπλοκάρεις. Απλά, αλλάζεις την πραγματικότητά σου.

Επίσης, ζητάμε χωρίς εγωισμό. Ο εγωισμός εδώ είναι πως δεν έχω πλήρη εμπιστοσύνη στις αρχές και τους νόμους του πεδίου ή του σύμπαντος θα λέγαμε, και νοιώθω πως πρέπει να πάρω εγώ την κατάσταση στα χέρια μου ολοκλήρως, και να επέμβω με δικές μου μεθόδους, αλλιώς δεν θα γίνει. Και αυτό συμβαίνει, γιατί έχω μεγάλο «εγώ» και μεγάλο φόβο και ανασφάλεια, κι ότι αν δεν το κάνω εγώ με το δικό μου τρόπο, και σύμφωνα με την περιορισμένη λογική του νου μου, δεν θα γίνει. Και όσο αισθάνομαι και φέρομαι έτσι, τόσο θα λαμβάνω και αποτυχία.

Γιατί το παλεύω, και ότι παλεύω, αντεπιτίθεται. Κοντράρει.

Αισθάνομαι λοιπόν ελευθερία και εμπιστοσύνη όπως σε κάθε άλλο φυσικό νόμο, χωρίς να αδημονώ να γίνει κάτι, γιατί δημιουργείται έλλειψη και αισθάνομαι έλλειψη, οπότε και έλλειψη θα λαβαίνω συνεχώς. Όταν κάποιος σου πει: Μήτσο… πέτα μου το στυλό, δεν σκέφτεσαι μήπως και δεν του πάει το στυλό όταν το πετάξεις, ή αλλάξει τροχιά και πάει απ’ την άλλη, γιατί είσαι σίγουρος πως θα πάει εκεί που το στέλνεις. Επειδή πιστεύεις στο φυσικό αυτό νόμο. Ακριβώς λοιπόν, με την ίδια εμπιστοσύνη χρειάζεται να σκέφτεσαι και για τους ισχύοντες Συμπαντικούς νόμους.

Καραμανέας Ιωακείμ

  • Diploma in Health Studies
  • Certification in Human Health
  • Certification in Diet & Nutrition/Healthy Living
  • Certification in Physical Education-Fitness Training Principles & Methods
  • Specialization in Workout & Training Apps
  • Personal development coach
  • Συγγραφέας 26 βιβλίων διατροφολογίας, προπονητικής και ψυχολογίας