Υπάρχει ένα ωραίο ρητό που λέει πως όταν κυνηγάς έναν στόχο, δεν μπορείς να είσαι πάντα ενθουσιασμένος και κινητοποιημένος. Σε τέτοιες στιγμές, θα χρειαστεί να είσαι μόνο πειθαρχημένος!
Το ζήτημα με το μυαλό μας πολλές φορές δεν είναι ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, γιατί αν ασχοληθείς πολύ με κάτι το οποίο θέλεις να αναπτυχθείς και αφιερώσεις χρόνο, και διαβάσεις πολύ ακόμα και μόνος σου, το μυαλό θα το πάρει μέσα και θα αρχίσει να ανοίγει και να συνειδητοποιεί τι πρέπει να κάνεις, επειδή είναι μέσα στο λογισμικό του η γνώση αυτή και αρχίζει να του γίνεται οικεία όταν την εντοπίσει.
Το θέμα είναι το πώς το κάνεις, και το πώς θα κινητοποιήσεις τον εαυτό σου να το κάνει. Η δράση δηλαδή.
Ξέρω ότι για να πετύχω το στόχο που θέλω, πρέπει να κάνω ορισμένα βήματα. Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Γιατί όταν έχουμε μάθει το μυαλό μας να λειτουργεί αυτόματα, η τάση μας είναι να μην περνάμε εύκολα σε μία δράση.
Εξάλλου όπως είπαμε, δεν θα μπορείς να είσαι πάντα κινητοποιημένος. Σε αυτές τις στιγμές αυτό που σώζει την κατάσταση είναι να παραμείνεις πειθαρχημένος. Το μυαλό χρειάζεται οδηγό. Χρειάζεται πειθαρχία, ιδιαιτέρως στην αρχή. Γιατί το μυαλό είναι σαν ένα μωρό.
Είναι όπως ακριβώς ένα μωρό, που αν το αφήσεις ελεύθερο δεν ξέρει τι να κάνει, αλλά πράττει ασυναίσθητα μόνο ότι αισθάνεται, και ότι το κάνει να χαίρεται μόνο…
Αν αφήσεις το μωρό σε αυτή την κατάσταση, ξέρεις ότι δεν θα αναπτυχθεί σωστά. Έτσι σαν νοήμων και σωστός γονέας το βάζεις σε μία πειθαρχία, για να μάθει να συμπεριφέρεται, και να επιλέγει, και να ζει βιώσιμα και προς όφελος του. Για αυτό και το ξυπνάς με το ζόρι ενώ δεν θέλει, για να πάει σχολείο. Ένα μικρό παιδί, το μόνο που θέλει είναι να παίζει, να κάνει ότι θέλει, και να είναι μόνιμα σε μία παιδική χαρά. Το ίδιο ακριβώς κάνει και το μυαλό μας. Όπως και με το μωρό, αν το αφήσεις ελεύθερο, το μόνο που θα κάνει είναι ανοησίες που δεν μας ωφελούν. Όπως ακριβώς βλέπουμε τόσο κόσμο, ο οποίος μετά από κάποια ηλικία πληρώνει ακριβά την ελευθερία που ήθελε να δώσει στο μυαλό του στο να κάνει ότι θέλει χωρίς κανένα δεσμό.
Χρειάζεται λοιπόν οδηγία και πειθαρχία.
Όλο αυτό βέβαια, βγαίνει χρησιμοποιώντας έναν σύμμαχο που έχουμε για αυτό το σκοπό, που είναι η λειτουργία της λογικής.
Χρειάζεται να αποσυνδεθούμε από την αυτόματη λειτουργία του υποσυνειδήτου το οποίο δεν ξέρει να μας οδηγήσει, και να συνδεθούμε με αυτό που χρειάζεται να κάνουμε για να εξελιχθούμε και να πετύχουμε, όπως έχουν κάνει οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι στον κόσμο.
Το υποσυνείδητο είναι μία λειτουργία, που ανάλογα με το τι αισθάνεται μπροστά σε ένα γεγονός και μία κατάσταση, επιλέγει ασυναίσθητα και χωρίς να το ελέγξει καν, το πιο γρήγορο το πιο οικείο και το πιο προσιτό προς το συναίσθημα που νιώθει στην κατάσταση που ζει. Δεν επιλέγει αυτό που πρέπει αλλά ότι έχει πρόχειρο εκείνη την ώρα στα αρχεία του, το οποίο μπορεί να μην έχει καμία σχέση με αυτό που πρέπει να γίνει εκείνη τη στιγμή. Βγάζει από τα αρχεία του το πιο άμεσα κοντινό συναίσθημα, άσχετα αν είναι το κατάλληλο για εκείνη την ώρα, και με το οποίο μας οδηγεί να σκεφτούμε λανθασμένα για μία κατάσταση και κατ επέκταση να πράξουμε και λανθασμένα.
Επειδή γεφυρώνεται συναισθηματικά με μία άσχετη κατάσταση του παρελθόντος την οποία έχει αποθηκεύσει στα αρχεία του, λόγω του ότι έχει το ίδιο συναίσθημα με την τωρινή.
Όπως καταλαβαίνεις οι περισσότερες σκέψεις, αποφάσεις και πράξεις που κάνουμε μπροστά σε ένα γεγονός είναι λανθασμένες και μη κατάλληλες.
Εδώ λοιπόν, πρέπει να βγάλουμε την πιο κατάλληλη για αυτή την περίπτωση λειτουργία που είναι η λογική μας.
Με τη λογική μας θα αποσυνδεθούμε από αυτή την αυτόματη λανθασμένη σύνδεση του υποσυνειδήτου, και θα αναλύσουμε την κατάσταση λογικά, βλέποντας τι μας συμφέρει να πράξουμε για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε, ή για να αντιμετωπίσουμε μία δυσμένεια.
Μπορούμε ας πούμε να γράψουμε συνειδητά το τι συμβαίνει και ποια είναι η υπάρχουσα κατάσταση, να αναλύσουμε τι μπορεί να συμβεί και ποια είναι τα εμπόδια, το πώς μπορούμε να τα διαχειριστούμε και να βρούμε τον πιο προσιτό και κατάλληλο τρόπο να ξεπεραστούν. Έπειτα μπορούμε να βρούμε έξυπνους μικρότερους αλλά ρεαλιστικούς στόχους που μπορούμε να επιτύχουμε πιο εύκολα, μέχρι να φτάσουμε στον μεγάλο μας στόχο. Να διασπάσουμε δηλαδή την κατάσταση σε μικρούς στόχους επιτεύξιμους. Και τέλος, να βρούμε έξυπνους τρόπους να πετυχαίνουμε τον κάθε μικρό στόχο, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Αυτό όλο είναι θα λέγαμε για το μυαλό μας, ό,τι είναι το σχολείο για τα παιδάκια. Στην πραγματικότητα το μυαλό μας μπορεί να αντισταθεί σε αυτή τη διαδικασία, γιατί απαιτεί πειθαρχία. Και η κάθε πειθαρχία δημιουργεί στο μυαλό μας μία δυσχέρεια, επειδή το βγάζεις από την παιδική χαρά του αυτόματου πιλότου του μυαλού μας. Όπως ακριβώς γίνεται και με τα παιδάκια.
Γνωρίζουμε όμως, ότι όπως τα παιδάκια πράττοντας όλα αυτά θα πετύχουν και θα πάνε καλά, έτσι και εμείς πράττοντας αυτή τη διαδικασία, θα πετύχουμε και θα πάμε καλά, είτε για υλικούς είτε για συναισθηματικούς στόχους.
Δεν υπάρχει τρόπος ο οποίος να μας φέρει αυτό που θέλουμε μένοντας στην ίδια αυτόματη κατάσταση του μυαλού μας.
Από την άλλη, υπάρχει και ο τρόπος συντήρησης της πορείας. Εάν κάνουμε ακόμα και τα σωστά βήματα και βάλουμε την αναλυτική λογική μας να δουλέψει και να μας βγάλει μια πορεία, μπορεί στην αρχή να κινητοποιηθούμε δυνατά και να ενθουσιαστούμε βλέποντας την επιτυχία, αλλά αυτό θέλει μία πειθαρχία στη μετέπειτα πορεία, ώστε να συνεχίσουμε να προχωράμε προς το στόχο μας, επειδή το μυαλό μας έχει μία λειτουργία που αναγκάζει τον ενθουσιασμό μας και το κίνητρο μας να φθίνει. Και λέγεται ρουτίνα. Η ρουτίνα είναι ο χειρότερος εχθρός, και το χειρότερο εμπόδιο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε προχωρώντας προς το στόχο μας.
Η ρουτίνα, είναι η λειτουργία που σου λέει: Έλα σταμάτα… Όλα καλά πάνε… Άραξε. Επίσης σου λέει: Βαρέθηκα… δεν ασχολείσαι με κάτι άλλο;
Το να παραμείνεις κινητοποιημένος στη σημερινή εποχή, είναι πολύ πιο εύκολο με την τεχνολογία που υπάρχει. Για αυτό και έχουν βγει τόσα πολλά βίντεο παρακίνησης τα λεγόμενα motivation, και τα οποία έχω φτιάξει και εγώ κάποια στο σχετικό playlist που έχω στο κανάλι μου στο YouTube. Γιατί και εγώ ο ίδιος χρειάζομαι κάθε μέρα (και ανάλογα την κατάσταση ακόμα και όλη μέρα) παρακίνηση, προκειμένου να πετύχω αυτό που θέλω.
Το ωραίο όμως τώρα με όλα αυτά, είναι ότι ύστερα από λίγο διάστημα, όλο αυτό γίνεται πλέον αυτόματα και κρατάει κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα για να επέλθει η κινητοποίηση, επειδή έχουν δημιουργηθεί νευρώνες που ενεργοποιούνται προς αυτή την κατεύθυνση, λόγω της εξάσκησης.
Και εδώ έρχομαι να σου θέσω ένα λογικό ερώτημα:
Σε συμφέρει για λίγο χρονικό διάστημα ζωής να παραμείνεις πειθαρχημένος και πειθαρχημένη όπως έκανες όταν ήσουν παιδί για να πετύχεις ένα στόχο, το οποίο μετά από λίγο θα σου γίνεται γρήγορα και αυτόματα και θα σου είναι η φύση σου και ο τρόπος ζωής σου, ή σε συμφέρει να αφεθείς σε έναν αυτόματο πιλότο και μία αυτόματη λειτουργία του μυαλού σου που σε οδηγεί ψευδώς να μην μπεις σε αυτή τη διαδικασία, επειδή σου την παρουσιάζει κουραστική και βαρετή, αλλά το αποτέλεσμα είναι να μείνεις μία ζωή με παράπονο με αποτυχίες, με γκρίνια, και να φτάσεις εντέλει σε μία ηλικία που δεν θα μπορείς να κάνεις πλέον κάτι;
Αυτό το ερώτημα είναι ένα απλό παράδειγμα, του πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη λογική σου.
Δεν γίνεται αν θες να πετύχεις κάτι νέο, να συνεχίσεις να λειτουργείς με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούσες ως τώρα.
Νέα πράγματα, χρειάζονται νέες σκέψεις, νέες αποφάσεις και νέα δράση.
Καραμανέας Ιωακείμ
Diploma in Health Studies
Personal Development Coach & Mentor
Certification in Human Health
Certification in Diet & Nutrition/Healthy Living
Certification in Physical Education-Fitness Training Principles & Methods
Specialization in Workout & Training Apps
Συγγραφέας 21 βιβλίων διατροφολογίας, προπονητικής και ψυχολογίας