Πολλοί από σας θα έχετε παρατηρήσει ότι έχετε προσπαθήσει πολλές φορές να μπείτε σε μία διαδικασία αδυνατίσματος, όπου τη στιγμή που θα το αποφασίσετε είστε είτε σε μεγάλο ίσως κέφι και διάθεση, είτε σε μεγάλη απογοήτευση για το σώμα και την υγεία σας, οπότε και πήρατε τη σταθερή απόφαση να το κάνετε.
Ξεκινάτε λοιπόν κανονικά και με σταθερή και μεγάλη απόφαση, και μετά από λίγο διάστημα τα παρατάτε.
Τι μπορεί να συμβαίνει;
Εάν το διαιτολόγιο δεν είναι βασανιστικό, αλλά είναι κάτι το οποίο είναι βατό και βιώσιμο και μας ευχαριστεί να το κάνουμε, θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος να σταματήσουμε την προσπάθειά μας έτσι δεν είναι;
Άρα τι μπορεί να συμβαίνει;
Εδώ λοιπόν έρχεται να μπει ένας άλλος παράγοντας: Ο εγκέφαλος.
Ναι αλλά ο εγκέφαλός μου είναι που μου έδωσε αυτή την ωραία απόφαση να πάω να πετύχω αυτό τον ωραίο στόχο. Πως μπορεί ο ίδιος αυτός εγκέφαλος να με σταματάει και να με σαμποτάρει μετά;
Κι όμως… Υπάρχει μία λειτουργία στον εγκέφαλο μας, η οποία ανάλογα τα συμβάντα και τα γεγονότα του παρόντος, ταξινομεί και ιεραρχεί τις τάσεις μας προς εκείνη την κατεύθυνση που κρίνει ότι έχει μεγαλύτερη βαρύτητα στο τώρα.
Αναγνωρίζει κάθε φορά, κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο, πού πρέπει να στρέψει την ενέργειά μας και τις δράσεις μας.
Είναι λοιπόν εφοδιασμένος με μία αίσθηση: «Την αίσθηση του επείγοντος»!
Αυτός θα ορίσει τι είναι επείγον για εκείνη τη στιγμή.
Όταν λοιπόν αποφασίσουμε να μπούμε σε ένα τέτοιο ωραίο στόχο όπως το να αδυνατίσουμε, τότε πάμε να το κάνουμε να συμβεί, επειδή η αίσθηση του επείγοντος εκείνη τη στιγμή που το αποφασίζουμε, είναι ότι δεν μας αρέσει αυτό που είμαστε.
Κατά την πορεία όμως δημιουργούνται φυσιολογικά γεγονότα ζωής ή απρόσμενες καταστάσεις, που στη θέα τους επάνω καλούμαστε να τις αντιμετωπίσουμε.
Εκείνη ακριβώς της στιγμή ο εγκέφαλος αλλάζει την αίσθηση του επείγοντος, επειδή κρίνει ότι το γεγονός του παρόντος, είναι μεγαλύτερης βαρύτητας και πιο αναγκαίο για να στρέψει την ενέργειά του.
Άρα επικεντρώνεται μόνο εκεί, απενεργοποιώντας την προηγούμενη μικρότερης βαρύτητας αίσθηση του επείγοντος που είχε.
Επειδή ο εγκέφαλος δεν μπορεί να στρέψει την ενέργεια του σε 2 διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα κάθε φορά. Μπορεί να διαχειριστεί μόνο μία κατάσταση κάθε φορά.
Άρα ανάλογα το επείγον που κρίνει, εκεί και στρέφεται.
Είναι σαν να υπάρχει ένας λαμπερός ήλιος μια ηλιόλουστη μέρα, και ξαφνικά να συννεφιάσει και να αρχίσει να βρέχει.
Τα σύννεφα και η βροχή κρύβουν τον ήλιο. Γιατί οπτικά και αισθητηριακά, είναι πιο άμεσα σε μας.
Ο ήλιος όμως δεν έφυγε από τη θέση του, είναι εκεί σταθερός.
Τα σύννεφα από την άλλη, δεν είναι σταθερά. Όπως δημιουργήθηκαν έτσι και θα διαλυθούν, για να αποκαλύψουν και πάλι τον ήλιο.
Και το ξέρουμε αυτό.
Ξέρουμε ότι ο ήλιος είναι εκεί και θα λάμψει σε λίγο. Άλλα τώρα η αίσθηση του επείγοντος μας λέει ότι πρέπει να προφυλαχτούμε από τη βροχή. Άρα κάνουμε ενέργειες και κινήσεις για αυτό.
Όταν φύγουν τα σύννεφα, τότε και μόνο τότε βλέπουμε ξανά τον ήλιο (ή θα λέγαμε το στόχο μας).
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα ζώα. Όπως τα σκυλάκια ας πούμε.
Έρχεται η ώρα που το βγάζουμε βόλτα και το σκυλάκι αρχίζει και χαίρεται, κοιτώντας γύρω-γύρω το περιβάλλον του.
Όταν όμως του τραβήξει κάτι την προσοχή, όπως ας πούμε μία γάτα, τότε παρατηρούμε ότι ο σκύλος περνάει σε μία κατάσταση που τη λέμε φέρμα. Φερμάρει δηλαδή. Κολλάει δηλαδή εντελώς προς τα εκεί και δεν ξεκολλάει.
Και παρόλο που το περιβάλλον γύρω του που του έδινε χαρά πριν δεν έχει αλλάξει, το μυαλό του το σβήνει και επικεντρώνεται και μικραίνει μόνο σε ένα σημείο. Π.χ μία γάτα.
Και εμείς παράλληλα, βλέπεις ότι έχουμε μπει σε μία ωραία διαδικασία αδυνατίσματος και έχουμε πάρει την απόφαση, αλλά εάν συμβεί ένα γεγονός που το μυαλό μας κρίνει ότι είναι πιο ισχυρό, ξεχνάμε το στόχο. Όπως ας πούμε σε έναν ερωτικό καυγά, ή σε μία κηδεία θα λέγαμε.
Ακόμα και κάτι πολύ απλό, όπως να δούμε μπροστά στα μάτια μας ένα μικρούλι γλυκό, το μυαλό μας εκείνη την ώρα φερμάρει πάνω στο γλυκό, ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο το οποίο δεν έχει αλλάξει στη ζωή μας που να μας εμποδίσει να φτάσουμε στο στόχο μας. Η κατάσταση είναι η ίδια!
Ακόμα πιο πολύ, και μία μόνο σκέψη ενός φαγητού η γλυκού, χωρίς να υπάρχει πραγματική οντότητα του φαγητού, είναι ικανή να μας αποπροσανατολίσει τον εγκέφαλο και να επικεντρωθούμε εκεί.
Γιατί το μυαλό το κάνει εικόνα. Και όπου έχουμε πρόσβαση σε κάτι σαν εικόνα, προς τα εκεί τείνουμε συναισθηματικά και αυτό κυνηγάμε.
Το αρνητικό αυτής της κατάστασης επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο, επειδή το μυαλό μας σε αυτή την περίπτωση μας δίνει την αίσθηση της δικαιολογίας, ώστε να μπορέσει να μας διατηρήσει στο να διαχειριστούμε την άμεση επείγουσα κατάσταση!
Άρα μέσα μας αισθανόμαστε δικαιολογημένοι που αποκλίνουμε από το στόχο μας.
Όταν περάσει αυτή η κατάσταση, τότε και μόνο τότε ξαναβλέπουμε τον ήλιο και μόνο τότε συνειδητοποιούμε πόσο μικρό και χαζό ήταν αυτό που μας απέσπασε την προσοχή από τον τεράστιο και γιγάντιο επιθυμητό μας στόχο.
Ειδικά βέβαια, όταν μετέπειτα περάσει και ο καιρός, ας πούμε ένας μήνας, τότε ενεργοποιείται και μία άλλη λειτουργία που έχουμε, η λειτουργία του δεδομένου, και αρχίζει ο εγκέφαλος και θεωρεί δεδομένο, άρα και συνηθισμένο αυτό που έχουμε σαν αρχικό στόχο.
Και ότι θεωρεί δεδομένο το βαριέται και σβήνει τον ενθουσιασμό για αυτό, οπότε παύει να του δίνει την αίσθηση του επείγοντος, ούτε και προτεραιότητα πλέον.
Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο ασθενές και πόσο φτωχό γίνεται μετά μέσα μας όλο αυτό, με συνέπεια την πλήρη παύση του.
Και όλα εξαρτώνται από το ποσοστό της θέλησης που έχουμε για αυτό που θέλουμε.
Πόσο ζυγίζουμε σαν επείγον και σαν επιθυμία αυτό που θέλουμε, σε σχέση με οτιδήποτε έρθει να μας εμποδίσει να το πετύχουμε.
Δηλαδή για παράδειγμα: «Πόσο κακό είναι για μας να διατηρηθούμε σε μία παχυσαρκία, σε σχέση με το πόσο κακό είναι για μας να στερηθούμε κάποιες στιγμιαίες δευτερολέπτων σαβουροτροφές, οι οποίες είναι πάντα εκεί να μας κλείνουν το μάτι».