Πιστεύω πως οι άνθρωποι χωρίζονται ως προς το μυαλό τους σε δύο βασικές κατηγορίες. Τους ενηλίκους και τους ανήλικους. Και εννοώ παντού -όχι μόνο ηλικιακά. Στον τρόπο σκέψης, στη συμπεριφορά, στην αντιμετώπιση γεγονότων, στην επικοινωνία, στην ιδεολογία, στη σταθερότητα, στις αξίες, στο χαρακτήρα… Παντού παντού παντού.
Και δεν μιλάω εδώ για τους φαινομενικά τέτοιους ανθρώπους. Μιλάω για όλους αυτούς που είτε γενικά, είτε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά που θα πούμε.
Οι ανήλικοι (γνώμη μου), χωρίζονται και αυτοί με τη σειρά τους σε δύο κατηγορίες. Αυτούς που κατευθύνουν αρνητικά, και αυτούς που ακολουθούν, είτε μια αρνητική, είτε μια θετική κατεύθυνση. Παρόλο που είναι στην ίδια κατηγορία, η μεγάλη τους διαφορά είναι στην επιλογή των αποφάσεων τους και στη δράση τους. Ο ανήλικος που κατευθύνει, παίρνει αποφάσεις, είναι σταθερός στις αρνητικές του πεποιθήσεις, και έχει ενεργό δράση. Ο δε ανήλικος που ακολουθεί, δεν επιλέγει, και δεν παίρνει αποφάσεις. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι ο πρώτος ανήλικος έχει καλύτερα στοιχεία από τον δεύτερο φαινομενικά. Επειδή δρα. Γιατί «φαίνεται» ότι προχωράει και «φαίνεται» ότι κινείται και προοδεύει.
Έχει όμως λάθος κίνητρο. Το οποίο στην πραγματικότητα τον πηγαίνει πίσω και τον διατηρεί μόνιμα ανήλικο. Κάνει ότι μπορεί για να πιστοποιεί την παρουσία του, καθώς έχει ανάγκη -σαν ανήλικος που είναι- να αυτοπροβάλλεται και να επιβεβαιώνεται συνεχώς, επειδή έχει κρίση προσωπικότητας. Και αφήνει το εγώ του να προπορεύεται, προστατεύοντας το με νύχια και με δόντια. Ιδιαιτέρως σε περιπτώσεις που αναγνωρίζει την ελαττωματικότητα του εγώ του. Και δυστυχώς αυτό τον ισχυροποιεί ακόμα περισσότερο στις απόψεις που αμύνεται τόσο πολύ να προβάλλει.
Δεν είναι όμως αυτοί το μεγάλο κεφάλαιο που πρέπει να αλλάξει για να έρθει μία αλλαγή, αλλά η επόμενη κατηγορία. Γιατί οι ανήλικοι που κατευθύνουν, γίνονται φανεροί, τους αναγνωρίζεις, και μπορείς να επιλέξεις να απομακρυνθείς. Το μεγάλο και ζημιογόνο όμως κεφάλαιο, είναι οι ανήλικοι που ακολουθούν. Γιατί είναι η περισσότερη μάζα, και είναι αυτοί στους οποίους στηρίζουν οι ανήλικοι που κατευθύνουν την επιτυχία να καθιερωθούν οι απόψεις τους. Γιατί αυτή ακριβώς η κατηγορία είναι η κύρια μάζα στην οποία στρέφονται όλοι όσοι κινούν τα νήματα, είτε κυβερνήσεις, είτε παραγωγικές βιομηχανίες, είτε ιδεολογικές οργανώσεις.
Στην ουσία, τα πάντα που συμβαίνουν πάνω στη γη μικρά ή μεγάλα, αλλά και στην προσωπική πορεία και εξέλιξη του καθενός, είναι από τον συνδυασμό των δύο αυτών κατηγοριών ανηλίκων. Είναι αυτές οι φράσεις που συνηθίζουμε να λέμε: βρίσκεις και τα κάνεις, ή κατά το λαό και οι κυβερνήτες.
Οι υπόλοιποι και κατά πολύ λιγότεροι ενήλικες, δεν ασχολούνται με αυτά καν. Η προσοχή τους είναι στραμμένη σε πιο πραγματικά και πιο ουσιώδη πράγματα ζωής, και δεν θα ασχοληθούμε φυσικά με αυτή τη μερίδα σήμερα. Δεν υπάρχει λόγος. Αυτό που θέλουμε, είναι να επηρεαστεί ημερίδα των ανηλίκων που ακολουθούν, γιατί είναι η μπλοκαρισμένη σε εξέλιξη μερίδα. Και στην πλειονότητα της, έχει καλά στοιχεία και είναι καλή πάστα. Και τις περισσότερες φορές, αξίζει να εξελιχθεί και να προχωράει μπροστά.
Για να μπορέσουμε όμως να θεραπεύσουμε την ασθένεια του μπλοκαρίσματος της εξέλιξης μας μέσα στη ζωή, θα πρέπει να κάνουμε μία διάγνωση και μία ανατομία αυτής της κατάστασης πού υπάρχει σε αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να μπορέσουμε να εντοπίσουμε και οι ίδιοι τα σημεία-κλειδιά που μπορεί να έχουμε κοινά με αυτή τη μερίδα, να τα θεραπεύσουμε, και να προχωρήσουμε πλέον ανεμπόδιστα και απρόσκοπτα μπροστά. Ας αρχίσουμε Λοιπόν την ανατομία μας…
Ο ανήλικος λοιπόν ακόλουθος, ποτέ δεν ξέρει τι να κάνει και πού να κατευθυνθεί. Φοβάται να πάρει αποφάσεις, φοβάται να προχωρήσει, φοβάται να πέσει, φοβάται να αποτύχει. Γιατί έχει κρίση προσωπικότητας και αυτός. Χαμηλή αυτό-αξία και χαμηλή αυτοπεποίθηση. Και ενώ το ξέρει αυτό, και αναγνωρίζει την κατάσταση του, παρόλα αυτά, φοβάται μην αποτύχει για να μην χάσει την αξία και την προσωπικότητα του που ξέρει ότι δεν έχει, και ξέρει μάλιστα ότι φαίνεται και στους άλλους. Παράλογο δεν είναι; Φοβάμαι να χάσω αυτό που δεν έχω δηλαδή! Η δειλία, είναι το βασικό συστατικό από το οποίο αποτελούνται. Δεν υπάρχει τσαγανό.
Ο ανήλικος που ακολουθεί (ο οποίος είναι η κινητήριος δύναμη και τα εκτελεστικά όργανα των ανηλίκων που κατευθύνουν -είτε εκούσια είτε ακούσια- είτε δηλαδή γιατί το θέλουν, είτε γιατί απλά παρασύρονται με τη ροή), είναι ένα μόνιμο και αιώνιο μωρό, το οποίο δεν ξέρει τι να κάνει, και έχει ανάγκη γονέα και παιδαγωγού. Και δεν μεγαλώνει ποτέ, γιατί δεν θέλει να μεγαλώσει, επειδή φοβάται να δράσει και να αναλάβει τις ευθύνες του ενήλικα, και έχει ανάγκη πάντοτε κάποιον να τον κατευθύνει, και κάποιον μπούσουλα με οδηγίες χρήσης για το τι να κάνει. Ως προς το φέρσιμο πολλές φορές, φέρεται θα λέγαμε σαν το μωρό που του παίρνεις την πιπίλα από το στόμα.
Έχει ανάγκη να του δείχνεις πάντα το δρόμο, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να έχει καμία επιθυμία να τον ακολουθήσει. Παρόλα αυτά, νοιώθει ότι ο πιο ασφαλής για αυτόν τρόπος είναι να του δείξεις τι να κάνει, επειδή με αυτό τον τρόπο αναλαμβάνει άλλος την ευθύνη και δεν θα πονέσει ο ίδιος ρισκάροντας να κάνει λάθος, ούτε θα κοπιάσει για να ανακαλύψει και να μάθει το δρόμο. Τα θέλει όλα έτοιμα, ακολουθεί πάντα τη σίγουρη (για αυτόν) οδό και την πεπατημένη, χωρίς ποτέ να ερευνήσει αν ισχύει ή όχι η πεπατημένη οδός, έχει βάλει τη ζωή του σε κουτάκια και σε πλαίσια, δεν παίρνει κανένα ρίσκο, φοβάται να κάνει ακόμα και το πρώτο βήμα, είναι μόνιμα ανασφαλής, και δεν θα σταθεί στα πόδια του ποτέ. Δεν έχει εξέλιξη στη ζωή του, και δεν έχει καμία σταθερότητα. Του αλλάζεις δηλαδή γνώμη και άποψη πολύ εύκολα, γιατί απλά δεν έχει βάση να στηριχτεί, γιατί δεν έχει προσπαθήσει να αποδείξει το δρόμο πού βαδίζει και να έχει δική του άποψη. Η άποψή του, είναι η άποψη των άλλων και της κοινωνίας. Είναι σαν το σύννεφο που το κάνει ότι θέλει ο άνεμος. Ο άνεμος θα δώσει κατεύθυνση που να πάνε τα σύννεφα, αυτός θα τους αλλάξει σχήμα, αλλά είναι και αυτός που θα τα διαλύσει το τέλος.
Αυτός ο τύπος ανηλίκου, αναζητάει πάντοτε κανάκεμα και επιβεβαίωση. Έχει μία μόνιμη ανάγκη να τον χαϊδεύεις, να τον κανακεύεις και να τον παρηγορείς. Και αν μπορούσες μάλιστα να δράσεις εσύ αντί για εκείνον, θα ήταν η καλύτερη του.
Το άσχημο είναι ότι ποτέ δεν αναπαύεται πραγματικά σε αυτά που ακολουθεί, καθώς ο φόβος της αβεβαιότητας είναι ενσωματωμένος με αυτόν. Επίσης δεν έχει τη διάθεση να ακολουθήσει στην πραγματικότητα έστω και αυτά που του λένε άλλοι να ακολουθήσει. Για αυτό και ζητάει πάντα πολλαπλές γνώμες. Και πάντα γυρνάει γύρω-γύρω από ένα θέμα, τρώγοντας το χρόνο του όχι για να το ερευνήσει ώστε να βγάλει συμπέρασμα, αλλά για να μάθει τις γνώμες και τις απόψεις και άλλων. Σαν τα παιδάκια που ρωτάνε το γιατί πάντα, χωρίς να νοούν ποτέ την ερμηνεία που τους δίνουν οι γονείς τους. Κλείνοντας την ανατομία μας, θα πούμε πως ένα μεγάλο χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων, είναι ότι σε μία κοινωνία που μπορούν να είναι ελεύθεροι, επιλέγουν να μένουν κάτω από σκλαβιά και σε μόνιμα δεσμά δουλίας.
Όλα λοιπόν τα προβλήματα, ξεκινάνε και τελειώνουν εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών, τα οποία συνθέτουν μία υπόσταση, μία κατασκευή, μία φτιαξιά, ανίκανη να διαχειριστεί το οτιδήποτε στη ζωή, καθώς η μόνη πηγή πού αποκλειστικά αντλείται η ενέργεια για το πώς θα μεταφραστεί μία κατάσταση που συμβαίνει, είναι ο φόβος. Ο φόβος, είναι ένα φίλτρο που μπαίνει μπροστά αυτόματα, και ερμηνεύει λανθασμένα τα πάντα. Ιδιαιτέρως φανερώνεται στην επικοινωνία και στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Μία κατάσταση δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Η ερμηνεία που της δίνουμε ανάλογα τα φίλτρα που θα την περάσουμε, της δίνουν υπόσταση και πραγματικότητα.
Όταν είσαι ανήλικος που ακολουθεί, το μόνο φίλτρο που έχει καταλάβει το χώρο του μυαλού σου, είναι ο φόβος. Και όσο δεν στέκεσαι στα πόδια σου και δεν δέχεσαι να ωριμάσεις, όχι μόνο δεν θα αποκτήσεις τα σωστά φίλτρα να ερμηνεύεις, αλλά το ένα και μοναδικό φίλτρο του φόβου θα μεγεθύνεται όλο και πιο πολύ, ώσπου να καταλάβει όλο το χώρο του νου σου, και να μην μπορεί πλέον να διορθωθεί αυτή η κατάσταση, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει χώρος για να μπορέσει να μπει κάτι άλλο. Είναι κατειλημμένος. Μία προχωρημένη και καλπάζουσα κατάσταση καρκίνου, που δεν θεραπεύεται πλέον.
Και δυστυχώς ο χρόνος περνάει. Έρχεσαι στη ζωή και φεύγεις γρήγορα, χωρίς κανένα άρωμα πίσω σου. Και ναι ακόμα και έτσι, μπορεί να φτάσεις σε ένα σημείο να έχεις τη δυνατότητα να αγοράσεις τα πάντα. Ίσως γιατί κληρονόμησες κάποια μεγάλη περιουσία. Όχι φυσικά γιατί τη δημιούργησες εσύ. Αυτό είναι αδύνατον όταν είσαι έτσι. Δύο πράγματα όμως δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις. Το πρώτο είναι η αξία. Η αυτό αξία. Δεν μπορεί να αγοραστεί, ούτε να κληρονομηθεί. Πρέπει να την αποκτήσεις μόνος σου, και κανείς δεν μπορεί να το κάνει αντί για σένα.
Και το δεύτερο μεγάλο είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που έχασες και ξόδεψες τόσο μάταια! Και όταν φτάσεις στο τέρμα της ζωής σου, δεν θα υπάρχει πλέον άλλη ευκαιρία, ακόμα και αν εν τέλει νοήσουμε και θέλουμε να αλλάξουμε πλέον. Πάει τελείωσε. Ξοδεύτηκε η περιουσία του χρόνου μέχρι την τελευταία δεκάρα. Και είναι πολύ λίγος για να πάει χαμένος αλλά και πάρα πολύς για να μεγαλουργήσουμε όσο αναπνέουμε και στεκόμαστε στα πόδια μας.
Γίνε λοιπόν ότι καλύτερο μπορείς και λάμψε όσο περισσότερο μπορείς. Μάθε από τη σοφία των φυτών. Κοίτα πως φέρονται… πολλά από αυτά, έχουν μόλις μία μέρα ζωής όταν ανθίσουν. Και υπάρχουν και φυτά, που ανθίζουν μία φορά κάθε πολλά χρόνια. Είναι θα λέγαμε απελπιστικό για αυτά εάν είχαν νου να το αναλύσουν. Και όμως, βγάζουν όλη τους την λάμψη και όλη τους την ομορφιά, παρόλο που η ζωή τους θα κρατήσει μόλις μία μέρα. Παρόλο τον ελάχιστο και μηδαμινό χρόνο που έχουν στη διάθεσή τους, κάνουν αυτό που είναι φτιαγμένα να κάνουν στο έπακρο, και σε όλο του το μεγαλείο, χωρίς να σκεφτούν ότι είναι μάταιο για μόλις μία μέρα ζωής. Γιατί ξέρουν ότι για αυτό δημιουργήθηκαν και για αυτό έγιναν, και το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν. Αυτό έχουν να δώσουν, και το δίνουν σε όλο του το μεγαλείο. Πόσο περισσότερο χρόνο έχουμε εμείς από τα φυτά, και πόσο περισσότερο μεγαλείο μπορούμε να δώσουμε σαν είδος! Δεν ήρθαμε στη γη για να γκρινιάζουμε για όσα θα θέλαμε να ήμασταν, αλλά ήρθαμε για να είμαστε. Αλλά και για να γίνουμε μέχρι να μπορέσουμε να είμαστε. Γιατί είναι μέρος της διαδικασίας και αυτό και καθόλου μα καθόλου ξεχωριστό. Επειδή την ώρα που γίνεσαι, εφοδιάζεσαι με όλα πήγα πρέπει να έχεις για να είσαι.
Και τι είναι αυτό το οποίο πρέπει να είμαι; Είναι πολύ απλό να το σκεφτείς. Και οι άνθρωποι και τα φυτά, έχουν ένα κοινό σκοπό, και το τελικό προϊόν και των δύο ειδών είναι ένα. Το άρωμα και η ομορφιά. Βάλε ότι θες πίσω από αυτές τις λέξεις. Αν σε κάθε σου πράξη σκέφτεσαι ότι πρέπει να παράγεις άρωμα και ομορφιά, δεν χρειάζεσαι σύμβουλο και οδηγό τι θα κάνεις, γιατί αυτόματα εσύ ο ίδιος θα κρίνεις τις πράξεις σου αν ομορφαίνουν και αρωματίζουν, ή άσχημίζουν και βρωμάνε.
Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να βγεις από το κλουβί πού είσαι εγκλωβισμένος, και το οποίο έχει την πόρτα ανοιχτή πάντα, και να βγεις και να πετάξεις, αφήνοντας την ίδια σου τη φύση και ανθρώπινη κατασκευή που δημιουργήθηκε για να εξελίσσεται, να σε ωριμάσει. Μην φοβάσαι να ωριμάσεις. Μην φοβάσαι να βγεις από το κλουβί. Μην φοβάσαι να ψάξεις μόνος σου τροφή, και μη φοβάσαι να αφήσεις την φαινομενική ασφάλεια του πτηνοτρόφου που σε ταΐζει πίσω σου. Και μη δέχεσαι να ζήσεις και να πεθάνεις μέσα σε ένα κλουβί 1 επί 1, ενώ η γη είναι απέραντη. Μόλις βγεις θα το δεις. Και όταν βγεις δεν θα θες να γυρίσεις πίσω. Βγες εκεί έξω και έγινε το καλύτερο που μπορείς. Δώσε όλο σου το άρωμα και ανάδειξε όλο σου το μεγαλείο! Θυμήσου τα φυτά!
Καραμανέας Ιωακείμ
- Diploma in Health Studies
- Certification in Human Health
- Certification in Diet & Nutrition/Healthy Living
- Certification in Physical Education-Fitness Training Principles & Methods
- Specialization in Workout & Training Apps
- Personal development coach
- Συγγραφέας 21 βιβλίων διατροφολογίας, προπονητικής και ψυχολογίας