Η επιστημονική ερμηνεία του Νόμου της Έλξης

Σε αυτό το άρθρο, θα χρειαστεί σαν βάση, πριν από κάθε τι, να μιλήσουμε λίγο για κάποιες επιστημονικές έρευνες που διεξήχθησαν για να αποδειχθεί πως τα συναισθήματά μας, δημιουργούν και ελκύουν γεγονότα και καταστάσεις, οπότε και αποδεικνύεται η αλήθεια του Νόμου της Έλξης και επιστημονικά.

Βέβαια, ίσως ορισμένοι να νομίζετε πως δεν θα είναι τόσο ελκυστικά και πως θα τα βρείτε βαρετά, όμως, σας υπόσχομαι πως αν το δείτε μέχρι τέλους, θα βγάλετε γερό και μεγάλο λαυράκι! Πιστέψτε με!… Πιστεύω πως είναι απαραίτητο να μιλήσουμε για αυτά πριν συνεχίσουμε σε άλλα θέματα του τι και του πώς, καθώς θα αποτελέσουν ισχυρό θεμέλιο να εφαρμόσουμε το Νόμο της Έλξης στη ζωή μας και να πετύχουμε τις αλλαγές που θέλουμε, πρώτα μέσα μας, γιατί εκεί είναι το κλειδί, και έπειτα σαν φυσικό αποτέλεσμα στα γεγονότα έξω από εμάς. Γι’ αυτό, κάντε λίγο υπομονή και ακούστε τα.

Σημ: εάν βαριέστε να διαβάζετε, παρακολουθήστε το βίντεο:

Λοιπόν… Όπως αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο (δες το εδώ: Η πραγματική ερμηνεία του νόμου της έλξης), υπάρχει ένα πεδίο γύρω μας και μέσα μας, το οποίο μας συνδέει όλους και έχει περιγραφεί ως ένα δίκτυο ή ένας ιστός, που συνιστά τη δομή όλης της δημιουργίας.

Οι επιστήμονες σήμερα, άλλοι το ονομάζουν «κβαντικό ολόγραμμα», κάποιοι «ο Νους της Φύσης», όπως ο Δρ. Μίτσελ. Ο Στηβ Χώκιν το έλεγε «ο Νους του Θεού». Όσες και να είναι οι ονομασίες, όλοι βασικά, μιλούν για το ίδιο πεδίο και το περιγράφουν σαν ένα δίχτυ ή σαν έναν ιστό, που λειτουργεί σαν υπόστρωμα, για τη δομή που συνδέει τα πάντα. Και σε αυτό το δίχτυ, σε αυτόν τον ιστό, απευθυνόμαστε με τα συναισθήματα στο σώμα μας, με τα συναισθήματα της καρδιάς μας. Είναι η μόνη γλώσσα που αναγνωρίζει και δέχεται. Αυτό το πεδίο ενέργειας, υπάρχει από πάντα. Είναι ένα πεδίο ευφυές, συνειδητό, μια ευφυΐα που ανταποκρίνεται βαθειά σε ένα πανίσχυρο πράγμα: στο ανθρώπινο συναίσθημα. Το οποίο μάνι-μάνι μας λέει πως ότι νοιώθουμε, αυτό και θα πραγματοποιήσουμε, πέρα από αυτά που σκεφτόμαστε και θέλουμε. Πρέπει δλδ αν θέλουμε κάτι πολύ, να νοιώσουμε όπως θα νοιώθαμε αν η ευχή μας, ή η προσευχή μας, έχει ήδη γίνει!

Κάθε στιγμή, δημιουργούμε. Κάθε στιγμή, και ανάλογα με τα συναισθήματα που νοιώθουμε στο πέρασμα των στιγμών, συνθέτουμε συνεχώς και αυτό το πεδίο-το-δίκτυο-τον ιστό, να πάρει και την αντίστοιχη μορφή. Σε κάθε σκέψη ή γεγονός τώρα, έχουμε την επιλογή, να διαλέξουμε πως θα δούμε αυτό το γεγονός ή τη σκέψη μας. Έχουμε 3 επιλογές: ή θα τα δούμε θετικά, ή αρνητικά, ή ουδέτερα. Ανάλογα με το πώς θα τα δούμε, μεταβαίνουμε και στην πραγματικότητά τους. Εκεί πάλι, θα επιλέξουμε πώς θα δούμε την επόμενη σκέψη ή γεγονός, και όπως τα δούμε, θα μεταβαίνουμε όλο και συνεχώς, στην πραγματικότητα της κάθε κατάστασης, ανάλογα με αυτό που νοιώθουμε. Το δύσκολο και όλος ο αγώνας θα λέγαμε, δεν είναι στο να ελκύσουμε, γιατί αυτό είναι φυσικό αποτέλεσμα αυτού που είμαστε και νοιώθουμε, αλλά είναι να πείσουμε το νου μας, να δει τις σκέψεις και τα γεγονότα θετικά και με πίστη, πέρα από κάθε λογική και φαινόμενο που προβάλλεται μπροστά στα μάτια μας, ώστε να βοηθήσει πλέον ο νους την καρδιά να αισθανθεί χαρά και θετικά, και έτσι, να μεταβαίνουμε συνεχώς στην πραγματικότητα που θέλουμε. Γιατί έχουμε εκπαιδευτεί σε λογικές πεποιθήσεις από μικροί, που μας εμποδίζουν να δούμε την πίστη μεγαλύτερη από τη λογική μας. Μάθαμε να στηριζόμαστε μόνο στο φαινόμενο που βλέπουμε με τα φυσικά μας μάτια. Αυτό που θέλουμε δλδ, είναι να πείσουμε το νου μας, να μην βλέπει με τη λογική του φαινομένου, αλλά να υποταχθεί στην πίστη της επιθυμίας μας, και να βλέπει πίσω και πέρα από το φαινόμενο. Στο γιατί των καταστάσεων, και στο ότι κάθε αρνητική κατάσταση, ήρθε, όχι γιατί το σύμπαν μας μισεί, ούτε για να μας αποδείξει πως δεν ισχύουν αυτά, αλλά όπως σας είπα και στο περασμένο άρθρο, για να μας κάνει να γίνουμε, αυτό που τα όνειρά μας θέλουν να είμαστε, ώστε να έχουμε αυτό που θέλουμε. Ελπίζω να έγινε κατανοητό.

Τώρα… Έχει αποδειχθεί ότι ο κόσμος μας λειτουργεί ακριβώς όπως εμείς, καθώς μεγαλώνουμε. Ο «κόσμος» δεν είναι τίποτα άλλο από μια αντανάκλαση της εσωτερικής μας ύπαρξης, των σκέψεων, συναισθημάτων, πεποιθήσεων, και επιθυμιών μας. Και αυτό πλέον, είναι πια αποδεδειγμένος νόμος. Ο νόμος της έλξης γεγονότων! Ελκύω, ότι αισθάνομαι στην καρδιά  μου, είτε θετικό είτε αρνητικό. Και πώς το ελκύω;

Ο νους και η καρδιά μας, παράγουν μαγνητικό και ηλεκτρικό φορτίο. Η καρδιά παράγει μετρημένο ηλεκτρικό φορτίο 100 φορές περισσότερο από το νου, και 5000 φορές περισσότερο μαγνητικό. Σκεφτείτε το νου μας, σαν ένα μαγνήτη. Ο μαγνήτης, έχει μία δύναμη έλξης, η οποία όμως, είναι περιορισμένης ισχύος. Τι χρειάζεται ένας μαγνήτης για να μεγιστοποιήσει την ισχύ του για όσους γνωρίζουν από φυσική; Φυσικά ηλεκτρισμό, όπου και θα μετατραπεί σε ηλεκτρομαγνήτη. Εκεί η ισχύς του, γίνεται τεράστια! Και που θα βρει ηλεκτρισμό ο μαγνήτης του νου μας για να ελκύσει αυτό που σκέφτεται, καθώς ο δικός του είναι περιορισμένης ισχύος; Στην καρδιά μας, όπου το ηλεκτρομαγνητικό της πεδίο επεκτείνεται πολύ έξω από το οπτικό μας σώμα. Έχει μετρηθεί με μηχανήματα, πως επεκτείνεται μέχρι και 2,5 μέτρα πέρα από το σώμα μας. Προσοχή! Το πεδίο της. Όχι η ελκτική της δύναμη. Γιατί αυτά τα 2,5 μέτρα είναι τόσο ισχυρά, ώστε να μπορούν να επηρεάσουν το πεδίο που συνδεόμαστε, σε απεριόριστη απόσταση. Ο Δανέζης, ο αγαπημένος φυσικός που σέβομαι και παραδέχομαι πάρα πολύ, αναφέρει πως ότι νοιώθω εδώ στο σημείο που είμαι, επηρεάζει και το Α Κενταύρου στο σύμπαν! Το οποίο απέχει από εμάς, 4,500 περίπου έτη φωτός! Έρχεται λοιπόν η ισχυρότερη από του νου ηλεκτρική ισχύς της καρδιάς, και τροφοδοτεί το μαγνήτη-νου, ώστε η ενέργεια αυτή, να είναι ικανή να επηρεάσει γεγονότα, καταστάσεις και ανθρώπους. Όμως, εδώ υπάρχει ένα θέμα, καθώς υπάρχει κρίση των σκέψεων που μας έρχονται από το φίλτρο της λογικής του νου, το οποίο ονομάζεται RAS, και θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο γι’ αυτό το πάρα πολύ σπουδαίο θέμα, με το οποίο έχουμε μάθει να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε τα πάντα. Η καρδιά, δεν κρίνει. Μόνο αισθάνεται, ότι ο νους της δείχνει να αισθάνεται. Η κρίση γίνεται με το νου μας. Και καθώς η έλξη γίνεται με τα συναισθήματα της καρδιάς και όχι του νου, αν μπορέσουμε και βοηθήσουμε με το νου μας την καρδιά μας να αισθανθεί καλά, τότε θα ελκύσουμε και τα καλά που θέλουμε. Συνήθως, ειδικά όταν είναι κάποιος στην αρχή της επαφής του με όλα αυτά, συμβαίνει να θέλει με το νου του κάτι, αλλά η λογική του και οι πεποιθήσεις που έχει αποκτήσει με τη συνεχή πλύση εγκεφάλου της ζωής του, να μην τον πείθουν, με αποτέλεσμα να έχει ενδοιασμούς και δισταγμούς καθώς σκέφτεται και να μην αφήνει την καρδιά του να το πιστέψει. Οπότε, ενώ σκέφτεται άλλα, αισθάνεται άλλα και γίνεται τελικά αυτό που αισθάνεται η καρδιά. Εκεί είναι που οι περισσότεροι απορρίπτουν το νόμο της έλξης, παρόλο που στην πραγματικότητα ελκύουν αυτό που αισθάνονται όντως! Αλλά επειδή δεν είναι θετικό όπως θα ήθελαν να είναι, απορρίπτουν τα πάντα! Σαν τα μικρά παιδάκια όταν δεν γίνεται το δικό τους.

Ζούμε δλδ σε αυτό που έχει διατυπωθεί σαν το «συμμετοχικό» σύμπαν. Αντί να θεωρούμε το σύμπαν σαν κάτι που έχει δημιουργηθεί κι εμείς ξεφυτρώσαμε μεσ’ στη μέση και μας συμβαίνουν όλα αυτά τυχαία, ας δούμε πώς το σύμπαν μας, είναι το αποτέλεσμα των πράξεών μας. Συμμετοχικό. Και πώς συμβαίνει αυτό;

Το πρώτο θέμα είναι να αποδειχθεί αυτό επιστημονικά. Δλδ αν όντως υπάρχει πρώτα απ’ όλα αυτό το πεδίο που μας συνδέει όλους και όλα. Στα τέλη του 18ου αι., υπήρχε μια φοβερή πνευματική επανάσταση και παράλληλα μια αντιπαράθεση για το αν όντως υπάρχει αυτό το πεδίο, που τότε το αποκαλούσαν «αιθέρα». Το 1887 έγινε ένα διάσημο πείραμα λοιπόν, για να αποδειχθεί αν αυτό το πεδίο υπάρχει ή όχι. Βασιζόμενη στο αποτέλεσμα αυτού του τότε πειράματος, η δυτική Επιστήμη είχε πεισθεί πως οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο μας είναι απομονωμένο, και μη συσχετιζόμενο. Δεν συνδέεται δλδ. Και πως πράγματα που συμβαίνουν την ίδια χρονική στιγμή είναι απλά σύμπτωση. Τύχη. Πίστευαν ότι για να αποδειχθεί η ύπαρξή του, το πεδίο αυτό κατά κάποιο τρόπο θα πρέπει να κινείται, και όταν δεν εντόπισαν καθόλου κίνηση με τα περιορισμένα και φτωχά μέσα που διέθεταν τότε, συμπέραναν ότι το πεδίο δεν υπάρχει, κάτι το οποίο είναι γελοίο να το σκεφτεί επιστήμονας! Σαν να λέμε δλδ, ότι αν βρέξεις το δάχτυλό σου και το σηκώσεις χωρίς να νοιώσεις καθόλου αέρα πάνω του επειδή έχει άπνοια έξω και δεν φυσάει, σημαίνει ότι δεν υπάρχει αέρας γύρω σου. Πολύ ωραίο συμπέρασμα! Γιατί την εποχή εκείνη δεν υπήρχε η τεχνολογική υποδομή να μπορέσει να στηρίξει μια τέτοια μεγάλη έρευνα. Από το 1887 ως τις αρχές του 1980, όλη η δυτική Επιστήμη βασίστηκε στην αρχή του ότι «κάτι που συμβαίνει εδώ δεν σχετίζεται με κάτι που συμβαίνει αλλού». Τώρα όμως, με την εξέλιξη της τεχνολογίας, γνωρίζουμε ότι αυτό είναι τελείως λάθος.

Υπάρχουν 3 βασικά πειράματα με εκατοντάδες επαναλήψεις και παραλλαγές, που ανεπιφύλακτα «σείουν» τα θεμέλια της δυτικής Φυσικής.

Το πρώτο πείραμα έγινε από έναν Ρώσο Φυσικό, το Βλαντίμιρ στις αρχές του 1980. Ήρθε στις Η.Π.Α. για να τελειώσει αυτή τη σειρά πειραμάτων. Ήθελε να διερευνήσει τη σχέση μεταξύ του ανθρώπινου DNA και του «υλικού» από το οποίο είναι φτιαγμένος ο κόσμος μας. Τα σωματίδια δλδ ενέργειας που αποκαλούμε φωτόνια ή, αν θέλετε, μικρά μόρια φωτός. Πήρε λοιπόν ένα γυάλινο σωλήνα και αφαίρεσε όλο τον αέρα, δημιούργησε δηλαδή ένα κενό αέρος, υποθέτοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα μέσα σε αυτόν τον σωλήνα. Υπάρχουν όμως αυτά τα μόρια φωτός. Ο επιστήμονας κατέγραψε αυτά τα σωματίδια για να δει πώς συμπεριφέρονται. Ήταν μήπως διασκορπισμένα εδώ κι εκεί; Ή μήπως ήταν συγκεντρωμένα κάπου; Τι θα έκαναν άραγε; Το αποτέλεσμα σ’ αυτή τη φάση δεν προκάλεσε έκπληξη. Τα φωτόνια κινούνταν εντελώς τυχαία, αυτό δηλαδή που περίμεναν. Το πραγματικά ενδιαφέρον, είναι το επόμενο στάδιο του πειράματος. Τοποθέτησαν λοιπόν, ανθρώπινο DNA μέσα σ’ αυτόν τον σωλήνα για να δουν τι θα γίνει, και τότε τα φωτόνια ωθήθηκαν (από το DNA) στο να σχηματίσουν μια συστοιχία, που έμοιαζε με τη μορφή του DNA. Το DNA δλδ, είχε μια άμεση επίδραση στο «υλικό και στο πεδίο» από το οποίο είναι φτιαγμένος ο κόσμος μας! Το επόμενο μέρος του πειράματος είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον. Όταν αφαίρεσαν το DNA από τον σωλήνα, ενώ θα περιμέναμε να επανέλθουν (τα φωτόνια) στην προηγούμενη αταξία, κάτι τέτοιο δεν συνέβη, παρόλο που το DNA δεν βρισκόταν πια εκεί. Τα φωτόνια λοιπόν, παρέμεναν μέσα στον σωλήνα ευθυγραμμισμένα και σταθεροποιημένα, λες και το DNA ήταν ακόμη εκεί πέρα! Και εδώ το ερώτημα είναι: Γιατί; Τι ευθύνεται γι’ αυτό το φαινόμενο; Τίποτα μέχρι στιγμής στη δυτική Φυσική δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί εκείνα τα φωτόνια παρέμεναν στη θέση στην οποίαν βρίσκονταν όταν το DNA που προκάλεσε την ευθυγράμμιση αφαιρέθηκε από τον σωλήνα. Αυτό το πείραμα ονομάστηκε «DNA Φαντομάς», λόγω του ότι το φαινόμενο διαρκεί, είτε με, είτε χωρίς το DNA. Αυτό που μας λέει αυτό το πείραμα είναι ότι: Το ανθρώπινο DNA επικοινωνεί και διαμορφώνει το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο κόσμος μας. Επικοινωνεί μέσω ενός πεδίου που προηγουμένως ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ. Οι επιστήμονες το αποκαλούν ΤΟ ΝΕΟ ΠΕΔΙΟ, αν και υπήρχε πάντα αλλά εμείς απλά δεν το είχαμε αναγνωρίσει.

Το δεύτερο πείραμα είναι ένα καταπληκτικό στρατιωτικό πείραμα. Αυτό που έκαναν ήταν ότι πήραν ανθρώπινο DNA. Πήραν δλδ κάποια ξέσματα ιστού από το εσωτερικό του στόματος ενός δότη, ενός εθελοντή. Τοποθέτησαν αυτό το DNA σε μια συσκευή που μπορούσε να καταγράψει τις αντιδράσεις του (DNA). Αυτό γινόταν σε κάποιο άλλο δωμάτιο ενός κτιρίου, ενώ ο δότης ήταν σε ένα άλλο δωμάτιο του ίδιου κτιρίου. Σε άλλο μέρος το DNA, σε άλλο μέρος ο δότης. Αυτό που έκαναν στη συνέχεια ήταν ότι υπέβαλαν τον εθελοντή σε αυτό που λένε συναισθηματική διέγερση, η οποία θα προκαλούσε αυθεντικές αντιδράσεις συναισθήματος: χαράς, λύπης, φόβου, θυμού, οργής, στο ένα μέρος του κτιρίου, και στο άλλο μέρος μετρούσαν το DNA για να δουν αν θα επηρεαζόταν από τα συναισθήματα του δότη του. Και γιατί άραγε θα έπρεπε να αντιδράσει; Κι ενώ στη δυτική Φυσική δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση αυτό το DNA να εξακολουθεί να συνδέεται με τον δότη, αυτά τα πειράματα, έδειξαν τελικά ακριβώς το αντίθετο. Είδαν ότι όταν ο δότης είχε συναισθηματικές ‘κορυφές’ και ‘κοιλάδες’ στο ένα δωμάτιο, το DNA του είχε τις ίδιες με τις δικές του ‘κορυφές’ και ‘κοιλάδες’ στο άλλο δωμάτιο. Όμως, αυτό γινόταν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ χωρίς τη μεσολάβηση κανενός χρονικού διαστήματος. Όταν ακούμε για πειράματα όπως αυτό, σκεφτόμαστε για μια ενέργεια που μεταδίδεται από το σημείο Α στο σημείο Β. Αν η ενέργεια πρέπει να ταξιδέψει από το ένα μέρος στο άλλο, θα περίμενες να δεις ένα χρονικό κενό, -ένα μικρό διάστημα μεταξύ του πότε το συναίσθημα δημιουργείται στο δότη, και του πότε το DNA του ανταποκρίνεται. Όμως, ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ ΑΥΤΟ ! Αυτό που συνέβη σ’ αυτό το πείραμα – που είναι το κλειδί, ήταν ότι τα φαινόμενα ήταν ταυτόχρονα. Τη στιγμή που ο δότης είχε το συναίσθημα, το DNA του αντιδρούσε και δεν μεσολαβούσε καθόλου χρόνος σ’ αυτά που γίνονταν. Σαν κάτι να τα συνέδεε μεταξύ τους. Στην αρχή αυτά τα πειράματα διεξάγονταν σε χώρους που είχαν απόσταση μεταξύ τους 15-20 μέτρα. Ύστερα όμως έγιναν πειράματα όπου το DNA και τον δότη χώριζαν εκατοντάδες χιλιόμετρα. Όπως ένα πείραμα που η απόσταση μεταξύ του δότη και του DNA του, ήταν σχεδόν 650 χιλιόμετρα μακριά. Και οι αντιδράσεις ήταν ακριβώς ίδιες. Είτε βρίσκονταν στο ίδιο κτίριο, είτε 650 χιλιόμετρα μακριά, το φαινόμενο ήταν ταυτόχρονο. Και αυτό έχει εξηγηθεί τελικά, αλλά δεν θα σας το πω σε αυτό το άρθρο αλλά στο επόμενο, γιατί θα πάει μακριά. Αυτό (το πείραμα) ανοίγει μια πόρτα σε όλα τα είδη των πιθανοτήτων όσον αφορά το πώς το DNA παρέμεινε συνδεδεμένο με τον δότη. Αυτό που μας λέει για άλλη μια φορά είναι ότι ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ DNA ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ. Επίσης, ότι το DNA μας, είτε είναι μέσα στο σώμα μας, είτε μας χωρίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αυτό λέγεται «μη τοπική ενέργεια», δηλαδή, είναι παντού συνέχεια, επειδή η ενέργεια δεν χρειάζεται να ταξιδέψει από το Α στο Β. Γίνεται άμεσα και ταυτόχρονα.

Το τρίτο πείραμα πραγματοποιήθηκε επίσης στις αρχές του ’90 από το Ινστιτούτο των ‘Καρδιομαθηματικών’, μια πρωτοπόρο ερευνητική οργάνωση με έδρα τη Καλιφόρνια, όπου ερευνούν την ανθρώπινη καρδιά σαν κάτι πολύ περισσότερο από μια αντλία που μεταφέρει το αίμα μέσα στο σώμα μας. Παρ’ όλο που η καρδιά το κάνει αυτό, αυτό είναι το λιγότερο από αυτά που κάνει. Ανακαλύπτουν πως η καρδιά μας είναι ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ. αυτό το Ινστιτούτο είχε νωρίτερα ανακαλύψει πως γύρω από την ανθρώπινη καρδιά υπάρχει ένα πεδίο ενέργειας που έχει το σχήμα ενός σωλήνα. Το ονόμασαν (ο ‘Σωλήνας Ταύρος’) και εκτείνεται έως και 2,5 μέτρα μακριά από την καρδιά. Το ερώτημα είναι : Μέσα σ’ αυτό το αναγνωρισμένο πεδίο, θα μπορούσε να υπάρχει και μια άλλη μορφή ενέργειας, η οποία να μεταφέρεται μέσω αυτού του πεδίου και πέρα από το σώμα μας; Κι έτσι ετοίμασαν ένα πείραμα για να εξετάσουν αυτή τη θεωρία. Πήραν πάλι ανθρώπινο DNA και αφού το απομόνωσαν, ζήτησαν από άτομα ειδικά εκπαιδευμένα, να νοιώσουν συναφή και πολύ καθαρά συναισθήματα: συναισθήματα αγάπης, εκτίμησης, συμπόνιας, θυμού, οργής, μίσους. Καθώς αυτά τα εκπαιδευμένα άτομα είχαν αυτά τα συναισθήματα, εκείνοι κατέγραφαν τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούσε το DNA. Ανακάλυψαν λοιπόν, ότι στην παρουσία εκτίμησης, αγάπης, συμπόνιας, συγχώρεσης, το DNA έγινε τρομερά ‘χαλαρό’. Και γνωρίζουμε από άλλα πειράματα ότι μια τέτοια χαλαρωμένη κατάσταση του DNA ενισχύει την άμυνά μας. Θεραπεία. Το αντίθετο είναι επίσης αλήθεια! Στην παρουσία θυμού, οργής, μίσους, ζήλειας, παρατήρησαν πως το DNA σφίχτηκε σαν ένας κόμπος και πραγματικά ‘έσβησε’ και μείωσε την αμυντική τους αντίδραση. Καταλαβαίνετε τώρα πώς το άγχος δημιουργεί αρρώστιες; Πρόκειται για την επίδραση του ανθρώπινου συναισθήματος επί της προσαρμογής, της διαμόρφωσης, του DNA του σώματός μας. Και αυτό που περιέγραψαν στην ουσία αυτά τα πειράματα ήταν ότι, πολύ συγκεκριμένα είδη ανθρώπινου συναισθήματος, έχουν τη δύναμη να αλλάξουν το DNA του σώματός μας! Και τι σημαίνει τώρα αυτό όλο; Αυτό είναι τώρα το καταπληκτικό! Είναι καταπληκτικό, γιατί σημαίνει ότι αν εμείς, συνειδητά, επιστρατεύσουμε αυτά τα συναισθήματα μέσα μας, ουσιαστικά έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον τρόπο που το DNA μας λειτουργεί μέσα στο σώμα μας. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως κάτι μέσα μας, άμεσα σχετιζόμενο με τα συναισθήματά μας, υπερβαίνει τα όρια Χώρου-Χρόνου, και εφόσον τα συναισθήματά μας επηρεάζουν το DNA μας (όπως έδειξε το 3^ο πείραμα), και το DNA μας επηρεάζει το πεδίο γύρω μας (όπως έδειξε το 1^ο πείραμα), σημαίνει πως τελικά τα συναισθήματά μας, επηρεάζουν το πεδίο γύρω μας, ανεξάρτητα όμως από χρόνο και απόσταση, όπως έδειξε το 2^ο πείραμα.

Τώρα… θα μιλήσουμε λίγο για ένα νέο είδος φυσικής, που ενώ η Νευτώνια φυσική που διδαχτήκαμε οριοθετεί και περιορίζει πολύ τα πράγματα, έρχεται το είδος της φυσικής που σήμερα αρχίζει να υπερτερεί και εξηγεί όλα αυτά, και ονομάζεται Κβαντική φυσική. Η οποία, φαίνεται ίσως και παράλογη σε πολύ περιορισμένης αντίληψης εκπαιδευμένα μυαλά.

Τι είναι αυτό;

Η κβαντική μηχανική, καταπιάνεται με τις κινήσεις των ατόμων και των υποατομικών σωματιδίων. Στο μικρόκοσμο μέσα μας δλδ, και στα μικρότερα σωματίδια που αποτελούνται τα πάντα. Δεν είναι απλά η φυσική των μικροσκοπικών αντικειμένων, αλλά δίνει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας απ’ ό,τι η κλασική φυσική. Όλη η ουσία της κβαντομηχανικής συνοψίζεται στο γεγονός πως τα πάντα στο σύμπαν συμπεριφέρονται ταυτόχρονα: και ως κύματα και ως σωματίδια. Δλδ και ως ύλη, και ως μη ύλη. Τρελό ε; Γιατί αυτά τα δύο, είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τα σωματίδια είναι ύλη και το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι περιορίζονται σε μια συγκεκριμένη περιοχή του χώρου, ενώ τα κύματα είναι απλωμένα και βρίσκονται σε πολλά μέρη ταυτόχρονα. Διαφορά επίσης υπάρχει και στο πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αν κοπανίσουμε δύο μπάλες, αυτές απλά θα συγκρουστούν και θα αλλάξουν πορεία. Τα κύματα όμως δεν συγκρούονται, απλά περνάνε το ένα μέσα απ’ το άλλο και δημιουργούν κορυφές ή κοιλότητες ή αλληλοαναιρούνται. Και όλα αυτά, αποδείχθηκαν για να μη μακρηγορώ, από ένα πείραμα, που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Thomas Yang στις αρχές του 1800, και ονομάζεται το πείραμα των 2 σχισμών. Το πείραμα έγινε με σωματίδια φωτός, και έπεισε την εποχή εκείνη, πως το φως, εμφανίζει δύο φύσεις. Και σωματιδιακή δλδ είναι ύλη, αλλά και κυματική, δλδ είναι κύμα. Δεν είναι ύλη. Έκτοτε το πείραμα επαναλήφθηκε με όλο και μεγαλύτερη λεπτομέρεια και παραλλαγές, και δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία πάνω σε αυτό. Δεν θα σας αναλύσω σήμερα το πείραμα αυτό, γιατί θα σας κουράσει. Όποιος όμως θέλει, μπορεί είτε να με ρωτήσει, είτε ακόμα καλύτερα να ψάξει στη Google και να δει τι έγινε. Τι σημαίνει όμως, και τι μας χρησιμεύει όλο αυτό που μοιάζει με Κινέζικα; Σημαίνει πως ενώ η Νευτώνιος φυσική έχει όρια και δεν μπορεί να πάει μακριά, η Κβαντομηχανική, δεν έχει όρια. Τα κβάντα,… δλδ οι μικρότερες μονάδες των μικρότερων σωματιδίων, δεν έχουν περιορισμό χώρου και χρόνου. Βρίσκονται και κινούνται παντού, την ίδια στιγμή, και πάντα! Μπορούν να είναι είτε σε ένα αλλά και σε πολλά σημεία ταυτόχρονα, αλλά και στο παρελθόν, μέλλον και παρών. Την ίδια στιγμή. Παράλογο ε;… Ναι για την περιορισμένη Νευτώνια αντίληψη που μας έχουν διδάξει. Όλα αυτά όμως, έχουν αποδειχθεί πλέον πειραματικά. Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει εδώ όμως, είναι κάποιες ιδιότητες που έχουν, και θα μας βοηθήσουν και να κατανοήσουμε, και να βάλουμε σε εφαρμογή το νόμο της έλξης, και ισχύει, όπως και κάθε άλλη μορφή φυσικής. Το 1^ο ενδιαφέρον σημείο, είναι πως έχουμε σαν παρατηρητές γεγονότων, την ικανότητα να διαμορφώνουμε τη συμπεριφορά των σωματιδίων, άρα και του πεδίου γύρω μας. Και αυτό είναι το υπέροχο συμπέρασμα από το πείραμα των 2 σχισμών. Οι επιστήμονες ήρθαν σε μεγάλη απορία: Γιατί να αλλάζει η συμπεριφορά των σωματιδίων. Τι είναι αυτό που τα αναγκάζει να αλλάζουν; Και τότε τυχαία, ανακάλυψαν πως όταν ο επιστήμονας κοιτούσε, παρατηρούσε, και περίμενε να δει τι θα γίνει, τα σωματίδια συμπεριφέρονταν σαν κύματα, ενώ όταν δεν τα παρατηρούσε, σαν σωματίδια. Στην προσπάθειά του παρατηρητή να δει από ποια σχισμή περνά το κάθε σωματίδιο, είδαν πως αλλοιώνεται η συμπεριφορά που αυτά εμφανίζουν, σε σχέση με όταν δεν τα παρατηρεί. Η προσπάθεια παρατήρησης, η προσμονή δλδ, τα κάνει να εκδηλώνουν κυματικές ιδιότητες ενώ όταν δεν τα παρατηρεί εμφανίζουν ιδιότητες ύλης. Άρα, όσα συμβαίνουν γύρω μας, είναι αποτέλεσμα αυτών που προσδοκούμε και περιμένουμε να δούμε! Επηρεάζουμε το σύμπαν σαν παρατηρητές. Γιατί το ίδιο αυτό το «κοίταγμα», είναι μια δράση συνειδητότητας που δημιουργεί «κάτι» για να το δούμε. Σημειώστε το αυτό. Και ανάλογα τι προσδοκούμε να δούμε, αυτό και δημιουργείται. Σε πολλούς έχει συμβεί, να βλέπουν 2-3 σημάδια στο σώμα τους, και να περιμένουν να δουν αν αυξηθούν. Προσδοκούν και φοβούνται δλδ την επέκταση των σημαδιών, και έτσι τους γίνεται. Γιατί και τα προσδοκούν, και αισθάνονται άσχημα συναισθηματικά, σύμφωνα με τα παραπάνω πειράματα. Και άλλος καρκινοπαθής θεραπεύεται, και άλλος πεθαίνει με την ίδια μορφή και στάδιο καρκίνου.

Ένα ακόμα σημείο που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει, είναι πως τα κβαντικά σωματίδια, μπορούν να συνυπάρχουν την ίδια στιγμή στο παρελθόν, παρών και μέλλον. Εάν ας πούμε μπορέσουμε και πάρουμε ένα σωματίδιο και το βάλουμε στο μέλλον και το μεταβάλλουμε, αυτή η μεταβολή συμβαίνει και στο παρελθόν τους, που είναι το παρών σε σχέση με το μέλλον. Επίσης, αν τα αλλάξουμε στο παρών, μεταβάλλεται το μέλλον τους. Και για να μη σας φανεί τρελό, σας το ερμηνεύω σαν πράξη σύμφωνα με όσα έχουμε πει μέχρι τώρα: Μεταβάλλοντας και προσδοκώντας το μέλλον συναισθηματικά, επηρεάζουμε τα γεγονότα του παρόντος μας! Εάν για μία κατάσταση που θέλουμε στο μέλλον μας δλδ αισθανόμαστε αγάπη, χαρά, και πίστη, θα επηρεαστεί το παρών μας, ώστε να σχηματιστεί έτσι, να μας δώσει αυτό για το οποίο χαιρόμαστε. Εάν αισθανόμαστε λύπη, φόβο, θυμό, και μίσος, θα μετασχηματιστεί το παρών μας, για να μας δώσει, αυτό που φοβόμαστε. Και αυτό δεν είναι μαγεία, αλλά απλά κβαντική φυσική όπως έλεγε κι ο Αϊνστάιν. Καταλαβαίνετε τώρα, γιατί ότι αισθάνομαι και ότι είμαι, αυτό και λαμβάνω; Οποιαδήποτε πραγματικότητα λοιπόν, είναι μία ενέργεια ρευστή, που μορφοποιείται και κλειδώνει γύρω μου, υπό προϋποθέσεις και δεν μπαίνει σε κουτάκια. Ο νους μας με τις πεποιθήσεις του είναι αυτός που την κατηγοριοποιεί και τη βάζει σε κουτάκια.

ΘΥΜΙΣΟΥ: ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΒΑΝ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΟ Η ΚΑΚΟ, ΘΕΤΙΚΟ Η ΑΡΝΗΤΙΚΟ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΣΥΜΒΑΝ, ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΤΗΣ ΔΩΣΕΙΣ ΕΣΥ ΝΟΗΜΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΠΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ. ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΕΣΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. ΑΠΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ! ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ, ΜΕΤΑΒΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ. ΑΝ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ, ΗΔΗ ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ ΚΑΚΗ ΚΑΙ Ο ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΣ ΣΟΥ ΘΑ ΕΛΞΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ. ΟΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ, ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ.

Εφόσον λοιπόν αποτελούμαστε από κβαντικά σωματίδια, τα οποία έχουν αυτές τις ιδιότητες μεταβολής που είπαμε παραπάνω, ώστε να επηρεάζεται το παρών και το μέλλον, μπορούμε να πραγματοποιήσουμε, ότι κάνουν αυτά τα σωματίδια επειδή από αυτά αποτελούμαστε. Και αυτό οφείλεται και γίνεται, ανάλογα με το τι πιστεύω με την καρδιά μου, ότι είναι πραγματικό. Όχι στο τι σκέφτομαι με το νου μου, αλλά στο τι αισθάνομαι με την καρδιά μου βαθιά.

Και τώρα, προσοχή σε αυτό που θα πούμε παρακάτω. Τα άτομα που αποτελούμαστε, παράγουν σταθερά κύματα ενέργειας. Τα κβαντικά σωματίδια όμως, είναι κύματα ενέργειας, που έρχονται και φεύγουν και δεν είναι σταθερά. Τίποτε στον κόσμο δεν σταθεροποιείται από μόνο του, όπως είδαμε με το 1^ο πείραμα των φωτονίων στο σωλήνα, όπου σας θυμίζω, πως μέχρι να μπει το DNA μέσα τους, ήταν σε αταξία. Άρα, υπάρχουν εκεί έξω, όλες οι πραγματικότητες, που περιμένουν να τις διαμορφώσουμε εμείς οι παρατηρητές. Περιμένουν να πάρουν το σχήμα, που το DNA μας, θα τους δώσει. και επειδή το DNA μας επηρεάζεται από τα συναισθήματά μας, θα τους δώσει τη μορφή που αισθανόμαστε. Τι θα τα σταθεροποιήσει όμως για να πάρουν μορφή; Προσοχή εδώ τώρα. Η καρδιά μας, παράγει σταθερά κύματα. Τα πιστεύω και οι πεποιθήσεις που έχουμε, παράγουν σταθερά κύματα. Και η εκάστοτε πραγματικότητα που συμβαίνει τώρα, είναι σταθεροποιημένα κύματα. Έχει πάρει δλδ τη μορφή που της έχουμε δώσει ανάλογα με τα κύματα που παράγει η καρδιά μας, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Οπότε. Η καρδιά μας, με τα σταθερά της κύματα, είναι αυτή που θα μετασχηματίσει την πραγματικότητα γύρω μας, και θα κάνει τα σωματίδια εκεί έξω, από την αταξία τους, να δημιουργήσουν σταθερή μορφή. Οι επιστήμονες σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας του κόσμου μας, λένε πως σε αυτό το πεδίο, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες στη σούπα των κβαντικών δυνατοτήτων, καθώς είναι ασταθή. Όλες οι δυνατότητες, υπάρχουν ήδη. Τι θες; Υπάρχει ήδη. Οπότε, κάθε κατάσταση που συμβαίνει, είναι προσωρινή αν δεν την κλειδώσουμε με τα σταθερά κύματα της καρδιάς μας, και έρχεται και φεύγει. Μία σχέση… έρχεται, και φεύγει. Γιατί εμείς το δημιουργήσαμε με τον καιρό να γίνει έτσι. Αν θέλουμε να την έχουμε μόνιμα, θα πρέπει να την διατηρούμε κλειδωμένη με σταθερή εκπομπή θετικών κυμάτων. Αν μπουν φόβοι, ανασφάλειες, υποψίες, ζήλιες, θα εκπέμψουμε κύματα διάσπασης. Γιατί κάθε κατάσταση, έρχεται, φεύγει και διαμορφώνεται, ανάλογα με το τι αισθανόμαστε στην εκάστοτε στιγμή.

Τι κάνω λοιπόν;

1. Με το μυαλό μου οραματίζομαι τις δυνατότητες και την πραγματικότητα που θέλω και κλειδώνω την υλοποίηση της επιθυμίας μου σε ένα όραμα, και…

2. Με την καρδιά μου δίνω ζωή και σταθερότητα, σε αυτή τη δυνατότητα. Εμφυσώ ζωή δλδ στη δυνατότητα, μέσω των συναισθημάτων της καρδιάς μου και έτσι την υλοποιώ στον κόσμο μου.

Λέω να σταματήσω εδώ, γιατί σας κούρασα. Σε επόμενο όμως άρθρο (Δες το εδώ: Κβαντικό Ολόγραμμα και Νόμος της Έλξης), θα δούμε το καταπληκτικό γεγονός όπως σας είπα πιο πριν, του πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει χρονική και χιλιομετρική απόσταση, όταν επηρεάζουμε και δημιουργούμε γεγονότα, και να γίνονται άμεσα, ανεξάρτητα από την απόσταση. Το οποίο είναι και μια μαγεία!