1. Ο φαύλος κύκλος της ζάχαρης
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, δύο καναδοί γιατροί, ο Ντέιβιντ Τζένκινς και ο Τόμας Βόλεβερ, ερεύνησαν την επίδραση που είχαν στον οργανισμό τα διάφορα σάκχαρα των τροφών.
Παρατήρησαν ότι το λευκό ψωμί εκτόξευε το ζάχαρο σε ύψη παρόμοια με αυτά που πετυχαίνει και η απλή ζάχαρη.
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα, το ζάχαρο πέφτει απότομα, όπως ακριβώς είχε ανέβει, με αποτέλεσμα να χρειαζόμαστε οργανικά και πάλι κάτι για να το ανεβάσουμε.
Σήμερα, με ολοκληρωμένες γνώσεις γύρω από το ζήτημα, καταρτίζονται προγράμματα διατροφής που στοχεύουν στη ρύθμιση των επιπέδων του ζαχάρου.
Με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουμε απώλεια βάρους, που φτάνει από 4 μέχρι και 7 κιλά το μήνα, με την εγγύηση ότι το αποτέλεσμα θα έχει διάρκεια.
2. Ο φαύλος κύκλος της συσσώρευσης κιλών!
Για να επεξεργαστεί τα σάκχαρα, το σώμα θέτει σε λειτουργία έναν πολύπλοκο μηχανισμό.
Όταν τρώμε μια τροφή πλούσια σε ζάχαρη, η γλυκαιμία μας (δηλαδή η περιεκτικότητα του αίματος σε ζάχαρο) ανεβαίνει απότομα. Το αποτέλεσμα είναι η διέγερση του παγκρέατος, το οποίο εκκρίνει την ινσουλίνη, την ορμόνη-κλειδί της πέψης.
Αυτή θα «κυνηγήσει» τα σάκχαρα του αίματος, στέλνοντάς τα σε σημεία όπως είναι το ήπαρ, οι μύες ή ο λιπώδης ιστός.
Αν η γλυκαιμία αυξηθεί υπερβολικά, η έκκριση της ινσουλίνης «γκαζώνει» και στέλνει κατευθείαν για αποθήκευση τις θερμίδες του γεύματος.
Επιπλέον, αυτή η χειμαρρώδης παραγωγή, προκαλεί λίγη ώρα μετά πτώση της γλυκαιμίας και κατά συνέπεια την αίσθηση της αύξησης της πείνας και της κούρασης.
Με το ζάχαρο πεσμένο, αναζητάμε σαν τοξικομανείς ένα γλυκάκι ακόμα.
Το αποτέλεσμα είναι να θέτουμε και πάλι σε λειτουργία τον ίδιο μηχανισμό και να εγκλωβιζόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο.
Σταδιακά το σύστημα απορρυθμίζεται, τα κιλά συσσωρεύονται και οι κίνδυνοι για την υγεία πολλαπλασιάζονται.
Αυτά είναι με 2 λόγια το τι συμβαίνει με το θέμα εθισμός στη ζάχαρη.
Ιωακείμ Καραμανέας