Θα σου πω κάτι που μπορεί να φαίνεται ετεροχρονισμένο, αλλά έχω δύο λόγους που πρέπει να το πω:
- Τώρα μου ‘σκασε στο μυαλό
- Είναι πάντα μα πάντα διαχρονικό σαν μήνυμα!
Θα μιλήσουμε για το Πάσχα. Όχι όμως για τη γιορτή, αλλά το τι επιπτώσεις συμβαίνουν μέσα μας σε κάθε κατάσταση της ζωής μας!
Επειδή το Πάσχα έχει 2 έννοιες: Σταύρωση και Ανάσταση!
Υπάρχει λοιπόν, μία μυστήρια ψυχολογική κατάσταση που κυκλοφορεί μέσα μας και μάλιστα ελεύθερη! Μία κατάσταση, κατά την οποία συμβαίνει να ζούμε σε μία σταύρωση, να ποθούμε και να ζητάμε Ανάσταση αλλά να επιμένουμε να μένουμε στη σταύρωση, φτάνοντας τελικά και να δικαιολογούμε μάλιστα την κατάστασή μας. Παρόλο που έχουμε την εξουσία και την επιλογή και να κατεβούμε από το σταυρό, και να αναστηθούμε. Θέλουμε την Ανάσταση, αλλά η σταύρωση μας έγινε το οικείο και το συνήθειο μας.
Αυτό που μάθαμε να ζούμε… έστω και κλαίγοντας.
Ξέρουμε ότι η σταύρωση πονάει και το τελικό της αποτέλεσμα είναι μία αποκαθήλωση προς έναν θάνατο. Όμως εάν έχουμε μείνει επάνω στο Σταυρό αρκετό καιρό, παρατηρούμε το παράδοξο, ότι ο Σταύρος αρχίζει να μας βολεύει, και ενώ ζητάμε Ανάσταση, προτιμάμε-επιλέγουμε να μένουμε πάνω στο σταυρό γκρινιάζοντας, παρά να τολμήσουμε την Ανάσταση. Γιατί όντως ο Σταύρος βολεύει όταν μένεις καιρό επάνω.
Γιατί;
Γιατί αποποιούμαστε των ευθυνών μας. Και γιατί η τάση μας σε τέτοιες καταστάσεις που μας εξυπηρετεί, είναι η γκρίνια και η ανάθεση των ευθυνών σε κάθε τι άλλο. Αφήσαμε τη γκρίνια να μας γίνει φύση κι ευχαρίστηση!
Και έτσι φοβόμαστε την Ανάσταση η οποία θα μας δημιουργήσει μία νέα ζωή και μία νέα κατάσταση πραγμάτων και χαρακτήρα, που δεν γνωρίζουμε και πιστεύουμε πως δεν θα μπορούμε ίσως να ελέγξουμε. Και ο έλεγχος των πραγμάτων, είναι μία από τις πιο μεγάλες φοβίες μας, με μεγάλη βαρύτητα! Τόση, που να προτιμάμε να μένουμε στο ανούσιο και επίπονο άβολο παρών, παρά να τολμήσουμε να αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματα του πόνου μιας αλλαγής, που τόσο ποθούμε μέσα μας. ή νομίζουμε ότι ποθούμε.
Θέλω να αναστηθώ αλλά φοβάμαι να διαχειριστώ την Ανάσταση και τις ευθύνες της. Δεν ξέρω αν μπορώ να την ελέγξω. Τη σταύρωση έμαθα να την χειρίζομαι και να την ελέγχω, με τον τρόπο που είπαμε.
Η Σταύρωση μου έχει γίνει κάτι το οικείο, το οποίο ο εγκέφαλος αναγνωρίζει σαν μέρος του εαυτού μου και δεν θέλει να το αφήσει, γιατί βολεύεται εκεί. Παρόλο που πονάει και δεν περνάω καλά.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Θα μιλήσουμε σήμερα λοιπόν για το λεγόμενο πονόσωμα.
Το πονόσωμα είναι μία εθιστική κατάσταση, με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί ο εθισμός στα ναρκωτικά.
Επειδή μέσα μας συμβαίνουν βιοχημικές αντιδράσεις, κάθε συναίσθημα, παράγει συγκεκριμένες ορμόνες η πεπτίδια από τον εγκέφαλο, από τον υποθάλαμο και την υπόφυση. Και αυτά πηγαίνουν και κάθονται στα κύτταρα σε συγκεκριμένους δέκτες και υποδοχείς.
Αυτοί οι δέκτες, είναι ακριβώς οι ίδιοι οι δέκτες πού κάθεται και κάθε ναρκωτική ουσία και προκαλεί εθισμό. Όπως η ηρωίνη, η κοκαΐνη, και λοιπά.
Και δυστυχώς, τα κύτταρα εθίζονται με τον ίδιο τρόπο που εθίζονται με τα ναρκωτικά!
Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, πού να επιζητούν την δόση του συναισθήματος αυτού! Όπως ακριβώς γίνεται και με τον εθισμό των ναρκωτικών.
Και αν δίνω συνεχείς δόσεις ενός αρνητικού συναισθήματος στον εγκέφαλο, είτε εξαιτίας μου είτε εξαιτίας τρίτων, όπως πόνος, ή θυμός, ή φόβος, δημιουργείται εθισμός σε αυτό το συναίσθημα, με αποτέλεσμα να μου λείπει και να το έχω ανάγκη τόσο πολύ, ώστε αν ζω σε μία ιδανική και ήρεμη κατάσταση που με απομακρύνει από αυτά τα «κακά» θα λέγαμε συναισθήματα, να δημιουργώ ο ίδιος συνθήκες, και να ψάχνω να βρω αφορμές να πάρω τη δόση μου από αυτό το συναίσθημα.
Για αυτό και παρατηρούμε σε ζευγάρια (και ιδιαιτέρως στο επιρρεπές και πολύπλοκο γυναικείο φύλο), να επιζητούν ύστερα από μία ταραχώδη ζωή σχέσεων, έναν ιδανικό, τρυφερό, περιποιητικό και ήρεμο σύντροφο που να τις φροντίζει, και να τους δίνει αυτό που γκρίνιαζαν ότι τους έλειπε από τις προηγούμενες σχέσεις τους, κάποια στιγμή να τον βρουν, να ενθουσιαστούν για λίγο καιρό, και εκείνες μετά από λίγο διάστημα να πάψουν να ικανοποιούνται, και να δημιουργούν οι ίδιες συνθήκες ταραχών και καβγάδων, όπου για να το πετύχουν, αποβλέπουν και μεγαλοποιούν πλέον τα μικρά ελαττώματα που έχει ο σύντροφος τους και στα οποία ποτέ δεν έδιναν σημασία (αλλά και ούτε είναι αντικειμενικά άξια προσοχής στην πραγματικότητα), για να μπορέσουν βρουν κάποια αφορμή να δημιουργήσουν ταραχές και γκρίνια, ξεχνώντας τα προτερήματα του που τις έκαναν να τον επιλέξουν, και που τόσο διψούσαν να έχουν στη ζωή τους. Ακριβώς επειδή δεν παίρνουν τη δόση τους, και έχουν στερητικά σύνδρομα. Τη δόση, πού χωρίς να το ξέρουν, φόρτωσαν τα κύτταρά τους με αυτή, και έμαθαν να ζουν με αυτή.
Στην πραγματικότητα πονάνε άμα τους λείπει αυτή η δόση, αλλά όχι σωματικά όπως οι ναρκομανείς. Πονάνε αυτόματα και υποσυνείδητα, ψυχικά. Και αν τους ρωτήσεις μπορεί να μην το παραδεχτούν, γιατί δεν το βλέπουν. Επειδή είναι τυπωμένο στο υποσυνείδητό τους. Και ρίχνουν την ευθύνη στο φουκαρά το σύντροφο τους. Πώς να το δικαιολογήσουν εξάλλου;
Και είναι τόσο ισχυρή επιθυμία τους να λάβουν αυτή τη δόση, που είναι έτοιμες να κάνουν τα πάντα για να δημιουργήσουν συνθήκες από το μηδέν και από το πουθενά για να την πάρουν, όπως ακριβώς οι ναρκομανείς.
Φυσικά δεν είναι ανάγκη να υπάρχει κάποιος σύντροφος για να επιζητούμε αυτή τη δόση. Αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος θα το κάνουμε στον εαυτό μας, και θα την ζητήσουμε από τον εαυτό μας (πιστεύω πως έχετε ακούσει τη φράση: «Τρώγεται με τα άντερά του»), μεμψιμοιρώντας και γκρινιάζοντας για οποιαδήποτε θέματα νομίζουμε ότι αισθανόμαστε άσχημα. Και λέω νομίζουμε, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι αυτά η πηγή. Αλλά εμείς τα δημιουργούμε σαν πηγή, για να βρούμε αφορμή να πάρουμε τη δόση μας.
Παύουμε να νιώθουμε ευγνώμονες για αυτό που έχουμε και είμαστε, επειδή δεν μας εξυπηρετεί στην ανάγκη μας για γκρίνια. Και επικεντρωνόμαστε σε αυτά που δεν έχουμε, γιατί αυτά είναι οι φίλοι μας που μας εξυπηρετούν στην ανάγκη μας για δόση γκρίνιας. Και μάλιστα, επικεντρωνόμαστε ακόμα και σε μικρές λεπτομέρειες ή και μεγάλες λεπτομέρειες, (που δεν παύουν όμως να είναι απλά λεπτομέρειες και όχι ουσία), για να βρούμε αφορμή να πάρουμε τη δόση του συναισθήματος γκρίνιας και κατήφειας, που μας λείπει.
Από κάπου θα πρέπει να την πάρουμε.
Θα μας φταίει το σώμα μας, το αυτοκίνητο του γείτονα, τα δόντια μας που είναι στραβά, η γειτόνισσα απέναντι που τολμάει και χτενίζεται σαν πιτσιρίκα στην ηλικία της, και οτιδήποτε άλλο ανούσιο και μικρό.
Και πώς να ξεφύγεις θα μου πεις όταν τα ίδια σου τα κύτταρα στο ζητάνε;
Όταν τα κύτταρα σου έχουν έλλειψη θρεπτικών συστατικών, δεν ενεργοποιούνται μηχανισμοί για να σε κάνουν να ζητήσεις τροφή και πεινάς σαν λύκος;
Κάπως έτσι…
Η διαφορά είναι ότι όταν πεινάσουμε, πρέπει να λάβουμε τροφή γιατί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου και δεν μπορεί αυτό να εκπαιδευτεί ούτε να σταματήσει. Γιατί είναι μηχανισμός ζωής.
Το να μάθουμε όμως να αποβάλλουμε τη συγκέντρωση σε μία αρνητική στάση ζωής και να στρέψουμε τη συγκέντρωσή μας σε μία θετική στάση ζωής, όχι μόνο αλλάζει και εκπαιδεύεται, αλλά είναι και αναγκαίο και ζωτικό για την ίδια μας τη ζωή, γιατί δεν είναι η φυσιολογία μας να είμαστε έτσι. Είναι κάτι το παραφύση για μας σαν είδος.
Σας έχω δώσει βέβαια κάποια πολύ ωραία και λεπτομερή βίντεο με μεθόδους διαχείρισης αρνητικών συναισθημάτων, και μπορείτε να μπείτε να τα δείτε, ώστε εάν νιώθετε και αναγνωρίζετε ότι είστε εθισμένοι πάνω στα αρνητικά συναισθήματα, να πάρετε τις οδηγίες από κει, και να στρέψετε την όλη κατάσταση προς την θετικότητα και το όφελος σας.
Γιατί εκεί ακριβώς είναι που θα αρχίσετε να ζείτε.
Όσο δεν αναγνωρίζουμε πως ζούμε με την ανάγκη της αρνητικότητας και της γκρίνιας, δεν έχουμε αρχίσει να ζούμε καν. Είμαστε ήδη νεκροί πρόωρα, και δεν το ξέρουμε.
Θες να ζήσεις λοιπόν; Αποτοξινώσου από τα αρνητικά συναισθήματα!
Καραμανέας Ιωακείμ
- Diploma in Health Studies
- Certification in Human Health
- Certification in Diet & Nutrition/Healthy Living
- Certification in Physical Education-Fitness Training Principles & Methods
- Specialization in Workout & Training Apps
- Personal development coach
- Συγγραφέας 21 βιβλίων διατροφολογίας, προπονητικής και ψυχολογίας