Θα ήθελα σήμερα να μιλήσουμε για κάτι που ταλαιπωρεί τους περισσότερους από εμάς:

Την αντίσταση στην αλλαγή προς κάτι καινούργιο, το οποίο μας αποτρέπει πολλές φορές από το να ζήσουμε αυτά που θέλουμε. Και ξέρουμε πως αν ο νους μας κρίνει μία κατάσταση αρνητική και αντισταθεί σε αυτή τη σκέψη, θα στείλει στην καρδιά μας αυτές τις κρίσεις, με αποτέλεσμα η καρδιά να αισθανθεί άσχημα, οπότε και θα εκπέμψει αρνητικές συχνότητες και δονήσεις.

Συνήθως, στην αρχή μιας νέας χρονιάς, οι περισσότεροι βάζουν νέους στόχους με όρεξη, με σιγουριά και αποφασιστικότητα, θεωρώντας πως ότι υποσχεθούν ή αισθανθούν εκείνες τις στιγμές, θα τους συνοδεύει όλο το χρόνο. Το οποίο είναι βέβαια μία μεγάλη ψευδαίσθηση, καθώς τις ημερομηνίες τις έχουμε θεσπίσει εμείς οι άνθρωποι και γιατί η κάθε στιγμή, ελκύει διαφορετικά πράγματα λόγω των διαφοροποιήσεων των συναισθημάτων μας μέσα στη μέρα. Μάταιη υπόσχεση δηλαδή, όχι μόνο για αυτό το λόγο, αλλά και για έναν ακόμα που θα αναπτύξουμε παρακάτω σήμερα.

Και οι υποσχέσεις δίνουν και παίρνουν:

  • “Φέτος θα σταματήσω να τρώω ανθυγιεινά και θα προσέχω τη διατροφή μου.”
  • “Φέτος θα ξεκινήσω να γυμνάζομαι εντατικά.”
  • “Φέτος θα κόψω το τσιγάρο!”
  • “Φέτος θα αφιερώσω περισσότερο χρόνο στον εαυτό μου και τους αγαπημένους μου.”
  • “Φέτος θα μάθω μια νέα γλώσσα, θα πάρω εκείνο το πτυχίο, θα γίνω καλύτερος στο άλλο, θα αλλάξω το παρ’ άλλο, κτλ. κτλ.”

Σε οτιδήποτε νέο όμως μας συμβαίνει, προβάλουμε συνήθως αντίσταση.

Όλοι έχουμε βιώσει αυτή την αντίσταση!

Ο εγκέφαλος απλά δεν θέλει να το κάνει. Προβάλλει ένα σωρό δικαιολογίες για να μπορέσει να το αποφύγει. Είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα και ασυνείδητα. Πολλές φορές φτάνει στο σημείο να μπλοκάρει το σώμα μας ή να ανασύρει άσχημα συναισθήματα δυσφορίας,  φόβου, στεναχώριας, απογοήτευσης, βαρεμάρας για να μας κάνει να το αποφύγουμε.

Και το χειρότερο είναι ότι την ίδια στιγμή αρχίζει και λέει: “Πρέπει να το κάνω!”… Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να κάνω τη διατροφή και την προπόνησή μου καθημερινά.” Και δώσ’ του σφίξιμο και κόντρα μετά.

 Κάτι που δίνει στην αποφυγή ακόμη μεγαλύτερη δύναμη, και έτσι αρχίζουμε να βασανίζουμε τον εαυτό μας, να μας δημιουργείται περισσότερο άγχος, και εν τέλει να τα παρατήσουμε κουρασμένοι. Παλεύουν δηλαδή 2 κόσμοι μέσα μας για το ποιος θα υπερισχύσει. Και τις περισσότερες φορές, υπερισχύει η αρνητική μας κατάσταση. Γιατί όπως είπε κι ο Ρόκυ: «Δεν έχει σημασία να χτυπάς δυνατά… αλλά να αντέχεις να χτυπιέσαι δυνατά στην πάροδο του χρόνου». Και εδώ σκοντάφτουμε συνήθως. Η συνεχής και επαναλαμβανόμενη αντίσταση μας σπάει!

Για ποιό λόγο όμως μας συμβαίνει αυτό;

Aυτό που γνωρίζουμε από έρευνες είναι ότι όταν προσπαθούμε και αγωνιζόμαστε να αποφύγουμε κάτι, η δεξιά πλευρά του προμετωπιαίου λοβού στον εγκέφαλο ενεργοποιείται, η οποία είναι και η ίδια πλευρά που ενεργοποιείται και όταν έχουμε συναισθήματα δυσφορίας. Συνδέονται δηλαδή. Οπότε καταλαβαίνετε αυτή την άμεση σύνδεση. Όταν προσπαθώ να αποφύγω κάτι = δυσφορία! Επίσης, γνωρίζουμε ότι το Δίκτυο Προκαθορισμένης Λειτουργίας του εγκεφάλου, είναι υπεύθυνο για να αποφεύγει καταστάσεις.

Τι είναι όμως αυτό; Το δίκτυο προεπιλεγμένης λειτουργίας, είναι ένα πλέγμα διασυνδεδεμένων περιοχών του εγκεφάλου, που ενεργοποιείται όταν οι άνθρωποι δεν επικεντρώνονται συνειδητά σε ένα συγκεκριμένο καθήκον ή μία συγκεκριμένη ενέργεια. Κάτι που θέλουν να κάνουν δηλαδή. Ενεργοποιείται όμως, όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε κατάσταση χαλάρωσης, ονειροπόλησης, ή όταν το μυαλό τους περιπλανάται αχαλίνωτο.

Και όπως σας έχω ξαναπεί, όταν αφήσουμε το νου μας στον αυτόματο πιλότο να τρέχει, χωρίς να του βάλουμε συνειδητό φρένο και να τον χαλινώσουμε, μας πάει σε μέρη που δεν μας αρέσουν και προβάλλει μόνο τα αρνητικά. Προσθέστε και τα αισθήματα δυσφορίας και την αντίστασή μας σε αυτά, και έχουμε ένα ολοκληρωμένο πακέτο πλήρους αποτυχίας, εάν δεν βγούμε από αυτή την κατάσταση. Και ξέρετε, πως το μυαλό μας, προτιμάει να περιπλανάται, καθώς εκεί δεν κουράζεται όπως το να είναι συγκεντρωμένο. Φαύλος κύκλος δηλαδή.

Τι μπορεί όμως να γίνει εδώ; Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε; Θα δούμε πρώτα τι εννοείται πως χρειάζεται, και μετά τον τρόπο να το κάνουμε. Αυτό που χρειάζεται λοιπόν, είναι να του δώσουμε το αντίδοτο που πρέπει. Και αυτό είναι, να μπορέσουμε συνειδητά να απομακρυνθούμε από τις αρνητικές δονήσεις. Εάν καταφέρουμε να αφαιρέσουμε την κριτική προς μία σκέψη, αφαιρέσαμε και την αντίσταση σε αυτή, και κατ’ επέκταση και την έλξη αρνητικών καταστάσεων. Γιατί όλο το παιχνίδι, γίνεται στο νου μας. Αυτός κρίνει καταστάσεις. Η καρδιά δεν κρίνει. Μόνο αισθάνεται, ότι ο νους της δείχνει να αισθάνεται. Και ο νους μας κρίνει σύμφωνα με τις δικές του πεποιθήσεις. Καμία κατάσταση δεν είναι καλή ή κακή. Ο νους μας της δίνει νόημα και ζωή, ανάλογα με αυτό που νομίζει, επειδή έτσι έμαθε να κρίνει αυτή τη συγκεκριμένη κατάσταση από παιδί.

Η υλοποίηση γεγονότων, θα λάβει χώρα πάντα, όταν 3 πράγματα συμφωνήσουν μέσα μας: ο νους, το αίσθημα και το συναίσθημα. Και αν αυτά τα 3 συμφωνήσουν για μία κατάσταση, θα γίνει σίγουρα αυτό που έχουν συμφωνήσει. Είτε αρνητικό, είτε θετικό. Οπότε, πρώτα αφαιρούμε την αντίσταση σε μία κατάσταση, και μετά οδηγούμε το νου μας να νοήσει, να αισθανθεί και να πιστέψει στη νέα κατάσταση. Άμα αφαιρέσουμε την αντίσταση, τα υπόλοιπα έρχονται στην ουσία μόνα τους.

Ένας λοιπόν γρήγορος τρόπος για να αντιμετωπίσεις την αντίσταση όταν σε επισκέπτεται, είναι ο παρακάτω:

1. Όταν διαπιστώσεις ότι υπάρχει αντίσταση, αντί να βασανίζεσαι, άρχισε να έχεις επίγνωση της ίδιας της αντίστασης. Δώσε της σημασία δηλαδή, ώστε να γνωρίσεις τους μηχανισμούς της.

2. Βάλε την προσοχή σου στην αντίσταση. Φέρ’ την στο προσκήνιο. Μη δοκιμάσεις να την αποφύγεις επειδή δεν αισθάνεσαι καλά. Μη τη φοβηθείς. Ας τη να βγει και να σε κυριεύσει. Αν δεν το κάνεις, θα υπάρχει εκεί μέσα συμπιεσμένη να σε συνοδεύει πάντα, όταν δημιουργηθεί η αντίστοιχη γέφυρα που σας συνδέει. Αλλά το φάρμακο, είναι να τη φέρεις χωρίς κριτική και χωρίς να προσπαθείς να αλλάξεις κάτι. Σκέψου πως είναι ουδέτερη η κατάσταση αυτή. Δεν έχει υπόσταση. Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει καν. Στο νου μας μόνο βρίσκεται και όχι στην υπάρχουσα πραγματικότητα. Ο φόβος μας μόνο της δίνει υπόσταση και αξία! Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Φοβόμαστε μήπως και υπάρξει, και αυτό είναι που μας φέρνει άγχος.

3. Παρατήρησε τώρα (αφού την άφησες να σε κυριεύσει), τις αισθήσεις στο σώμα σου:

  • Τι νοιώθεις αντιμέτωπος με αυτή την κατάσταση; Μη την φοβηθείς να την αντιμετωπίσεις. Στάσου κατά πρόσωπο. Λιοντάρι. Γιατί δεν έχει υπόσταση. Εσύ της δίνεις υπόσταση. Μην της δώσεις νόημα. Δες αυτά που σου συμβαίνουν σαν απλός παρατηρητής που κοιτάς από μακριά, όπως θα έκανες αν την έβλεπες σε κάποιο άλλο άτομο.
  • Παρατήρησε με ποιο τρόπο εμφανίζεται η αντίσταση στο σώμα;
  • Σε ποιο σημείο του σώματος τη βιώνεις πιο έντονα;
  • Πώς είναι η αναπνοή σου όταν υπάρχει αντίσταση;
  • Ποιες σκέψεις και συναισθήματα συνοδεύουν αυτή την αντίσταση αυτή τη στιγμή;

Γιατί όμως να το κάνω όλο αυτό; Γιατί πολύ απλά, για να καταπολεμήσεις έναν εχθρό, πρέπει να τον μάθεις και να τον γνωρίσεις, ώστε να ξέρεις πώς να τον αντιμετωπίσεις. Ειδάλλως,  δεν θα μπορέσεις ποτέ να τον καθαιρέσεις. Οι μαχητές πυγμαχίας, πριν από έναν αγώνα, παρακολουθούν βίντεο με τις μεθόδους του αντιπάλου που έχουν να αντιμετωπίσουν, για να ξέρουν πώς κινείται, πώς χτυπάει και τις αδυναμίες του. Και στοχεύουν εκεί. Κάνε το ίδιο λοιπόν.

4. Μην προσπαθείς να διορθώσεις κάτι ή να αλλάξεις οτιδήποτε στην εμπειρία αυτή που θα βιώσεις, όσο και να σε κάνει να αισθάνεσαι δυσφορία. Μην πηγαίνεις κόντρα στην αντίσταση, γιατί πολύ απλά, δημιουργείς επιπλέον αντίσταση. Θα τη διπλασιάσεις! Θα τη δυναμώσεις! Σε ότι αντιστεκόμαστε, αμύνεται.

5. Απλά άσε τις σκέψεις, τα συναισθήματα, και τις αισθήσεις σου να αναδυθούν, παρατηρώντας τα από μια στάση περιέργειας, ενδιαφέροντος, αλλά και καλοσύνης (πχ: “ααα… ώστε έτσι εμφανίζεται η αντίσταση στο σώμα μου”), καλωσορίζοντας όμως οτιδήποτε αναδύεται. Προσοχή! Είναι σημαντικό να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου και να καλωσορίσεις τα αισθήματά σου!

Από τη στιγμή που αρχίζεις να παρατηρείς την αντίσταση δικαιολογώντας τη και λέγοντας «δεν πειράζει»,  και μένοντας μόνο στο «τώρα», χωρίς να σκέφτεσαι το παρελθόν και να φοβάσαι το μέλλον, η αντίσταση μειώνεται. Καθώς μπαίνεις στη θέση του παρατηρητή στο άμεσο «τώρα» που δεν συμβαίνει τίποτα, η αντίσταση χάνει την δύναμή της.

Μπορεί να είσαι όρθιος, ή μπροστά στον υπολογιστή ή σε μια συνάντηση. Από τη στιγμή που έχεις επίγνωση, υπάρχει συνειδητότητα. Και στη συνειδητότητα, η ένταση πάντα ηρεμεί.

Δοκίμασε το σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ο εγκέφαλος αρνείται να κάνει κάτι.

Αν αντιστέκεσαι, είναι σα να βρίσκεσαι σε κινούμενη άμμο, και να χτυπιέσαι να βγεις. Το μόνο που θα κάνεις, είναι να βυθιστείς ακόμα πιο βαθιά. Τι θα κάνεις; Ξάπλωσε και χαλάρωσε επάνω στην άμμο και δεν πρόκειται να βουλιάξεις!

Μάθε καλά λοιπόν τον εχθρό σου και τα εμπόδιά σου, ώστε να ξέρεις τι να αφήσεις πίσω και τι σε εμποδίζει ώστε να προχωρήσεις μπροστά! Θα ξέρεις πλέον τι είναι αυτό. Αν κρύβεσαι, και δεν ασχοληθείς, θα μένει πάντα εκεί να σε μπλοκάρει! Είναι σα να θες να περιορίσεις ένα κεραυνό, ή να συγκρατήσεις έναν ανεμοστρόβιλο. Δεν γίνεται! Όταν επιλέξεις να αφήσεις το γνωστό τρόπο με τον οποίο έχεις μάθει να ζεις, τότε όλος ο κόσμος θα φανερωθεί μπροστά σου. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να μάθεις ποια είναι αυτά που σε εμποδίζουν. Και ο μοναδικός τρόπος και η μοναδική ασφάλεια, είναι να επιτρέψεις και να αφήσεις να περάσουν ελεύθερα μέσα σου, όλα αυτά που δεν σου αρέσουν και είναι εχθρικά για σένα, καθώς έτσι μόνο θα γνωρίσεις τι πρέπει να αλλάξεις: το άγριο και το αδύναμο, το φόβο, τις φαντασιώσεις, τις αποτυχίες και τις κακές εμπειρίες του παρελθόντος, όπου όλα είναι ψευδαίσθηση, καθώς τίποτα από αυτά δεν βρίσκεται στην πραγματικότητα του «τώρα» σου, αλλά μόνο σαν ιδέα στο μυαλό σου.